Kerstplaten

Het is bijna Kerstmis en omdat het onderhand wel weer eens tijd was voor een nieuw stukje van mijn hand ben ik mijn platenkast ingedoken om te kijken wat ik daar nu eigenlijk aan kerstplaten heb staan. Niet veel kan ik u melden, al begin ik langzamerhand wel een rijtje grammofoonplaten te verzamelen van bekende nederlandse artiesten die thuis kerstmis vieren en het kennelijk nodig vonden om dat met ons te delen. Erg uitnodigend ziet dat er overigens niet altijd uit.

Ik zou bijvoorbeeld niet staan te springen van enthousiasme als ik voor het kerstdiner mocht aanschuiven bij Lee Towers en zijn familie. Het ziet er allemaal erg officieel en duur uit en de gezinsleden kijken nogal geforceerd beleefd in de camera. De kinderen hadden duidelijk heel andere plannen om de kerstdagen door te brengen maar pa lief moest weer eens zo nodig een kerstplaat opnemen.

Kan het nog erger? Jazeker, een nog miserabeler kerst is die van George Baker die wel eens betere tijden gekend moet hebben. Met de eenzame kerst van André Hazes dacht ik dat het dieptepunt wel bereikt was maar George weet de stemming zo’n twee jaar later nog verder naar beneden te halen in een geheel leeg restaurant, aan een lege tafel met een schaal brood. Getuige de titel van de LP ‘Another lonely Christmas night’ is dit niet de eerste keer dat hij mistroostig zit te peinzen over wat hij verder met zijn leven aanmoet.

De stemming bij de andere artiesten is een stuk vrolijker al weet ik niet of ik samen met Gert en zijn gezinnetje de kerstdagen zou willen doorbrengen. Dat ligt ook wel aan zijn dochters die hier nog heel onschuldig met hun vader en zijn vrouw Hermien de kerstliedjes meezingen. Ik zou me toch niet helemaal aan de gedachte kunnen onttrekken dat zij jaren later naakt in de Playboy gingen poseren mét goedkeuring van pa Timmerman welteverstaan. Nee, ik zou me toch wat beter op mijn gemak voelen bij The Cats waar gewoon de potten bier en een jeneverfles op tafel staan.

Enkele jaren later werd deze scene in nagenoeg hetzelfde huis nog eens dunnetjes overgespeeld door BZN, alleen drinken zij champagne in plaats van bier en eten ze koekjes. Onder de kerstboom ligt een ski-uitrusting die natuurlijk altijd van pas komt als je er nog op uit moet met je vissersboot en het heeft die dag toevallig gesneeuwd in Volendam.

Kunt u zich mijn vertwijfeling omtrent kerstplaten een beetje voorstellen? En dan heb ik het over de muziek op die platen nog helemaal niet gehad. Dat is namelijk weer een heel ander verhaal waar ik nu niet over wil uitweiden. Want weet u wat het is met kerstmuziek, ik kan niet mét en ik kan niet zonder. Het hoort er een beetje bij zoals hoofdpijn na een avondje stappen of een sexueel overdraagbare ziekte na een wilde nacht… Kerstmis is best leuk maar ik ben ook altijd blij als het allemaal weer achter de rug is.

Dus bij deze: vrolijk kerstfeest en daarna snel naar een luisterrijk 2010!

Mexicaans

In de media gaat het de laatste weken om nog maar één ding: de Mexicaanse griep. Die wordt zo genoemd omdat de oorsprong van het virus in Mexico ligt, net zo goed als Turks fruit uit Turkije afkomstig is of een Duitse herder uit… ik dwaal af geloof ik. Nu wil ik de Mexicanen niet overal de schuld van geven maar naast de griep zijn ze ook nog eens verantwoordelijk voor een ander groot probleem: Mexicaanse muziek!

In mijn platenkast staat een hele rij grammofoonplaten met de naam Mexico in de titel en ik kan u nu – na avonden lang luisteren – vertellen dat de muziek voor ongeveer net zo veel lichamelijke ongemakken kan zorgen als de griep.

De platen zijn in mijn huis beland nadat mijn schoonzus twee verhuisdozen met LP’s en singles uit een erfenis had weten te redden. De meeste familieleden hadden de dozen bij het grofvuil willen zetten, wat op zich geen verwonderlijke keuze zou zijn geweest maar omdat mijn schoonzus wist dat ik altijd blij te maken ben met twee verhuisdozen met grammofoonplaten werden ze voor mij achtergehouden. Haar overleden oom, uit wiens erfenis de platen afkomstig zijn, had een curieuze voorkeur voor met name accordeon-, orgel- en volksmuziek. Bij die laatste categorie is Zuid-Amerika goed vertegenwoordigd en met name Mexico.

Ik hanteer altijd de theorie dat alle spullen die ons huis binnenkomen ooit, misschien wel in een verre toekomst, hun nut zullen bewijzen. Dat is één van de redenen dat ik moeite heb om dingen weg te gooien, je weet tenslotte nooit of het nog eens van pas komt. In het geval van de Mexicaanse grammofoonplaten is die voorspelling met de komst van de griep min of meer uitgekomen. Wat mijn vrouw nu meteen het recht denkt te geven die platen eindelijk eens weg te kunnen doen.

Hoewel ik op de muziek wel zo het een en ander aan te merken heb kan ik dat van de platenhoezen niet zeggen. Die zijn namelijk om je vingers bij af te likken, iets wat ik overigens, om eventuele besmetting met het griepvirus te voorkomen, zeker niet wil propageren. Veel van de muziek op de platen is Mariachi, de klanken die afkomstig zijn van een Mexicaans orkestje bestaande uit violen, trompetten, gitaar en zangers.

Een ander deel van de platen bestaat uit Marimbamuziek, het geluid dat voortkomt uit een soort houten Xylofoon, iets waar Mexicanen blijkens de hoeveelheid LP’s ook bijzonder aan gehecht zijn.

Alle klassiekers die u te horen krijgt als u bij – laten we zeggen – Steakhouse El Pacho of Restaurant Amigo gaat eten, komen voorbij. La Bamba staat zo ongeveer op iedere plaat maar ook Guadalajara of Besame Mucho zijn ruim vertegenwoordigd. Op een paar uitzonderingen na heten de muzikanten allemaal Miguel of José, zijn ze allemaal getooid met een sombrero en klinken ze alsof ze dat laatste glaasje Tequila beter hadden kunnen laten staan. Hoeveel Mexicaanser wilt u het hebben? Tenslotte is op bijna iedere hoes te lezen dat de muziek in Mexico is opgenomen, wat uiteindelijk ook weer niet al te veel gevraagd is als je een LP met Mexicaanse muziek koopt, maar kennelijk moesten argwanende toeristen met deze kreet over de streep worden getrokken.

U kunt van de muziek zeggen wat u wilt maar aan het enthousiasme van de muzikanten heeft het niet gelegen. Die krijsen, joelen of huilen er lustig op los. Luistert u bijvoorbeeld naar ‘De man uit Mexico’ die door zijn lied heen jankt alsof hij zojuist met een klisteerspuit tegen de griep is gevaccineerd.

Over vaccineren gesproken, ik denk dat ik maar eens een spuitje ga halen. Je weet tenslotte nooit waar het nog goed voor is!

Tilburg 200 en-een-half jaar

In dit jubileumjaar kan ik natuurlijk niet achterblijven met een stukje over Tilburg dat viert dat het 200 jaar geleden stadsrechten kreeg. Dat is dan wel een half jaar te laat zult u terecht opmerken want de officiële viering vond al op 18 april plaats. Maar in dit rubriekje schrijf ik voornamelijk over grammofoonplaten, een medium dat met de komst van de CD – ruim 25 jaar geleden – uit de Nederlandse huishoudens verdween, dus echt bij de tijd was ik sowieso al niet.

Normaal gesproken hanteer ik maar één huisregel voor deze rubriek en dat is dat de platen waarover ik schrijf in mijn eigen platenkast moeten staan. Maar ik zal die regel nu het over Tilburg gaat een beetje moeten versoepelen anders wordt het nogal een zielige vertoning. De platen in mijn kast die écht over Tilburg gaan zijn op de vingers van één hand te tellen, zelfs als u het, om wat voor reden dan ook, met een paar vingers minder moet doen. Er staan wel platen van min of meer bekende bands met Tilburgse connecties in mijn kast maar die hebben voor zover ik kan nagaan nooit een lied over Tilburg opgenomen. Groepen als Doe Maar, V.O.F. De Kunst of De Veulpoepers bedoel ik dan maar alleen van die laatste band weet ik dat er een café in Tilburg naar een van hun liedjes is vernoemd, namelijk Den Egelantier. De anderen zongen over koffie of geslachtsdelen die achterna gelopen werden, niet bepaald typisch Tilburgse onderwerpen.

Gelukkig kon ik gebruik maken van de platenkast van collega Piet van Beurden die een aantal typerende Tilburgse platen voor me bij elkaar sprokkelde. De mooiste hiervan zal voor vele Tilburgers wel het Willem II clublied zijn dat werd opgenomen met de Wooltown Jazzband, die met name in de jaren 60 van de vorige eeuw ook buiten Tilburg veel succes hadden. Maar nu Willem II er in de ranglijst het slechtste voorstaat sinds tweehonderd en een half jaar moeten we dit nummer maar snel vergeten. Op een andere single van de Wooltown Jazzband zit – niet geheel toevallig naar ik aanneem –een sticker van GB Meubelen. Deze winkel in de Groeseindstraat was van Adje en Piet Vriens en ik zou er geld op durven te verwedden dat dat dezelfde Piet was die ook leiding gaf aan de Wooltown Jazzband. Als u het mij kunt vertellen dan hoor ik het graag!

In mijn eigen platenkast staan nog wel wat reclamesingles met daarop Tilburgse namen en adressen zoals het singeltje dat platenzaak Fiësta weggaf bij de feestelijke opening van het filiaal in 1969.

In het hoesje zat niet een speciaal voor de opening gemaakt plaatje zoals ik hoopte toen ik het kocht maar een ‘gewoon’ singeltje. Op de LP ‘Tilburg Nu’ uit 1970 staat een korte geschiedschrijving over Fiësta en Dankers Disco, wat ooit de hipste platenzaak van Tilburg moet zijn geweest. Jan Asselbergs zingt op deze LP het gelijknamige lied ‘Tilburg Nu’ een prachtig nummer dat echter over iedere willekeurige middelgrote Nederlandse stad zou kunnen gaan.

IJzerwarenhandel Van der Schoot schakelde in 1988 Bredanaar Vader Abraham in om zijn lied ‘In het zuiden’ van een nieuwe tekst te voorzien en zodoende reclame te maken voor hun eigen bouwbeurs de Schoot-Inn. Maar dat was nog niet zo erg als Interpolis die een schakende en daarnaast ook nog zingende Rus, of was het andersom, naar Tilburg haalde om samen met het Tilburgs mannenkoor La Renaissance een plaatje vol te zingen. Maar echt typisch Tilburgs is dat dus allemaal niet…

Nee dan de LP ‘Witte dè nog?’ Die staat tenminste helemaal vol met Tilburgse liedjes, Tilburgse teksten en onverstaanbaar zingende Tilburgse kinderen. De titels van de nummers laten ook al weinig misverstand bestaan over het bezongen onderwerp. ‘O koning van Tilburg’, ‘Tilburg ‘k zie oe zo gere liggen’, ‘Schoon is men Tilburg’ en ‘Zedde gij van Tilburg net as ikke’; allemaal titels die aan duidelijkheid niets te wensen over laten. Ik laat u hier maar een willekeurig gekozen lied horen waarvan ik u enkele tekstregels niet wil onthouden.

We hebben de schoonste stad van et laand en onze vadder is fabrikaant!

We hebben hier ok eenen blauwen sloot en as ge ‘m ruukt dan valde dood!

Ons kaoie kaaie zijn erreg berucht, want Tilburg is mar 'n groot gehucht.

Toch hemme de schoonste stad van et laand, al wonen er Törken aon geene kaant.

Ok hemme hier schaawen en tootrens zat en dörom is Tilburg zo'n schoone stad.

Dat ‘Törken’ is een geuzennaam heb ik inmiddels begrepen en over wat ‘schaawen en tootrens’ zijn krijg ik alleen maar de wildste fantasieën.

Maar bij deze alsnog, aan alle Tilburgers, van harte gefeliciteerd!

Vakantiefoto's

Voor het noorden van Nederland zit de vakantie er al weer op maar hier in het zuiden luieren we nog even door. Omdat ikzelf nog weg ga leek het me goed nog even een stukje te schrijven over de stress die me straks te wachten staat als ik terugkom met een fotocamera vol met vakantiekiekjes.

Sinds de uitvinding van de digitale camera kost het me weinig moeite om van een weekje vakantie terug te keren met zo’n zeshonderd foto’s die ik vervolgens nog maandenlang aan het sorteren, bewerken en verzamelen ben waarna ze uiteindelijk ergens eindigen op de harde schijf van onze computer waar ze voor eeuwig onbekeken zullen blijven staan. En dan heb ik nog niet eens een videocamera…

Bij terugkomst wordt er uiteraard ook weer van mij verwacht dat ik aandachtig alle zeshonderd foto’s ga zitten bekijken die vrienden, familie of collega’s tijdens hún vakantie met veel liefde geschoten hebben. En het is natuurlijk teveel gevraagd om ze eerst een selectie te laten maken van die honderden megabytes aan pixels zodat ik over een paar weken naar zes verschillende opnames van Theo in zijn zwembroek moet gaan zitten kijken. Nee, ik zie de bui alweer hangen; de eerste week na mijn vakantie kom ik niet aan werken en normaal pauzeren toe omdat ik eerst nog alle vakantieverhalen moet aanhoren en de daarbij behorende foto’s en filmpjes moet aanschouwen.

De reden dat ik dit allemaal vertel is dat ik in mijn platenkast een stapel LP’s heb staan die mensen vroeger gebruikten om hun zelfgemaakte film-, dia- en foto-opnames te verrijken met authentieke geluiden van bijvoorbeeld een voorbijrazende trein of een overvol strand op een zonnige dag. We hebben het hier over de tijd dat er nog geen ‘PowerPoint’ of ‘handheld camera’s’ bestonden en je nog een paar dagen moesten wachten voordat je foto’s of dia’s waren afgedrukt waarna ze vervolgens moesten worden opgehaald bij de PrestoPrint of de ‘Filmpost’ of hoe die filialen ook alweer allemaal heetten.

Maar destijds had je tenminste wel gezellige dia-avondjes bij vrienden of familie thuis waarbij je net als nu getrakteerd werd op honderden vakantie-opnames en nog eens ellenlange verhalen erbij. Die avondjes eindigden er meestal mee dat twee van de gasten er stiekem tussenuit waren geknepen om elkaars lichaam te bewonderen in plaats van de kiekjes van een schattig oud kerkje in een frans dorp. En de rest van de genodigden was na de derde dia in slaap gevallen of had meer oog voor de borsten van de gastvrouw of de drankvoorraad van de gastheer. De maker van de dia’s probeerde de avond zo interessant mogelijk te maken door er met behulp van grammofoonplaten met achtergrondgeluiden een passende soundtrack onder te zetten zodat het een complete audio-visuele ervaring werd. Maar goed, waar het uiteindelijk op uitdraaide heb ik u hiervoor al enigszins geschetst.

Om mezelf een keer een plezier te doen, ik heb tenslotte ook bijna vakantie, en omdat het verder toch maar weinig toevoegt heb ik besloten u alleen wat platenhoezen te laten zien zonder geluidsopnamen erbij. Ik zou u natuurlijk best het geluid van een speeltuin of een autoweg kunnen laten horen maar waarschijnlijk klinkt dat niet veel anders dan wanneer u uw achterdeur openzet. En het is tenslotte nog steeds vijfentwintig graden buiten en het bier in de koelkast roept.

Fijne vakantie, als u die nog niet gehad heeft en anders… veel sterkte gewenst de komende weken!

Kermis

Na twee jaar voor Theo Ilburg te hebben geschreven over de inhoud van mijn platenkast moest het er toch eindelijk eens van komen; een columnpje van mijn hand over het beroemdste en grootste evenement in Tilburg, de kermis. In mijn platenkast staat een aantal grammofoonplaten met het woord ’kermis’ in de titel maar die term dient vooral als kapstok om wat willekeurige – vaak nederlandstalige – muziek aan op te hangen. Oké, de platenhoezen laten ons foto’s van kermisattrakties zien en af en toe komt er een titel van een liedje of de naam van een groep voorbij waarbij je de link met het begrip kermis ook wel kunt leggen. Maar bij het merendeel van die kermisplaten had er net zo goed ‘textielindustrie’ of ‘shopping mall’ kunnen staan, om maar eens wat willekeurige bekende Tilburgse onderwerpen aan te snijden. U zou nog kunnen opperen dat het niveau van de muziek refereert aan de kermis, aan goedkoop volksververmaak dus, al kun je veel van de Tilburgse kermis zeggen maar niet dat het er goedkoop is.

Als kind gebruikte ik vroeger altijd de term ‘kermismuziek’ maar daarmee bedoelde ik uitsluitend de muziek die gedraaid werd bij de mooiste kermisatrraktie ooit, de Hully Gully. Ze hadden bij die molen een man in dienst die niet alleen kaartjes verkocht en de aan- en uitknop bediende, maar ook nog als een Veronica deejay de nieuwste Top 40 singletjes draaide terwijl hij een kreet door de microfoon slingerde die ongeveer klonk als “bopbopbopbop-boplaaaa!”

Maar dat was vroeger en nu heb ik dus een stapel ‘kermisplaten’ voor me liggen waarvan de muziek mij in de verste verte niet doet terugdenken aan wat er destijds bij de Hully Gully gedraaid werd. Vooral bij platenmaatschappij Elf Provinciën hebben ze de smaak flink te pakken gehad want zij brachten een aantal verzamel LP’s uit onder de naam ‘Kermisattrakties’ waarbij alleen de hoesfoto de lading ‘kermis’ enigszins dekt. Hoewel ik de titels van liedjes als ‘Ik ben zo ziek als een hond’, ‘Ga niet weg’ of ‘In de hemel kan het niet mooier zijn’ met enige fantasie ook nog wel in verband kan brengen met de kermis. Op één van de hoezen herken ik trouwens de stoomcarrousel uit De Efteling, maar laat ik niet moeilijk doen, die stond ooit, voordat hij naar het attraktiepark in Kaatsheuvel ging, zo’n zestig jaar lang op lokale kermissen.

De enige die zich wel aan het thema ‘kermis’ hield was Johnny Hoes. Als er geld te verdienen viel stond Johnny vooraan en dus bracht hij wat verzamelplaten uit met artiesten uit zijn eigen stal onder de titel ‘'t is weer kermis’. Maar Johhny deed in ieder geval nog wel de moeite om er een beetje een kermisgevoel in te verwerken. Op de hoezen staan dezelfde modellen die op zowat iedere hoes van zijn label staan afgebeeld, maar ditmaal zijn ze gefotografeerd op een kermis. En de liedjes worden aan elkaar gemixt met kermisgeluiden waarbij u de stem van mijnheer Hoes regelmatig voorbij hoort komen als een vrolijke kermisexploitant die zijn waren aanprijst.

Diezelfde kermisgeluiden horen we trouwens weer terug bij de Heikrekels, ook uit de stal van Johnny Hoes, die hun langspeelplaat kortweg ‘Kermis!’ doopten, hoewel ze hem – afgaande op de muziek – net zo goed ‘Carnaval’ of ‘Koperen bruiloftsfeest’ hadden kunnen noemen. De groep die in deze rubriek zeker niet mag ontbreken is natuurlijk De Kermisklanten die naast het treffende ‘Leve de Kermis’ ook nog het liedje ‘Suikerspinwals’ opnamen. Slechts die twee deuntjes tesamen met een heuse medley van ‘kermissuccessen uit 1969’. is al met al toch een schrale oogst voor een LP met de titel ‘Kermisklanken van de Kermisklanten’!

Om u niet helemaal teleurgesteld achter te laten als aflsuiter nog een liedje dat alle positieve eigenschappen van de kermis onderstreept en dat, hoe curieus, eindigt met exact dezelfe kermisgeluiden als die waar het liedje van De Heikrekels mee begon, terwijl er toch minstens tien jaar tussen de opnames moet zitten! Hoe dan ook, in het lied ‘Op de kermis’ dat komt van de LP ‘Feest met Bassie & Adriaan’ uit 1979, draagt het bekende circusduo genoeg redenen aan waarom u zich de komende dagen maar eens lekker moeten laten onderdompelen in het kermisgedruis. Als ‘ie er dit jaar staat ga ik in ieder geval weer in de Hully Gully!

Sneller, harder, korter!

In de strijd tegen de stijgende werkloosheid kwam PvdA-fractievoorzitter Mariëtte Hamer vorige week met het idee om een vierdaagse werkweek in te voeren. Dit plan kon echter op weinig steun in de Tweede Kamer rekenen.

Dit deed mij denken aan één van de meest gebezigde termen in de wereld van de punk- en metalmuziek, namelijk ‘sneller, harder, speeluuh!’ Als we dat nu vertalen naar de oplossing voor het werkloosheids-probleem van de PvdA-fractieleider, wordt het voortaan ‘sneller, harder, korter!’. Oftewel efficiënter en sneller werken in minder tijd. Wat de werknemers die nog wel genoeg te doen hebben daar van denken laat zich wel raden.

In punk- en metalkringen is het een tijdje gebruik geweest – en misschien is het dat nog steeds wel, ik volg het niet meer op de voet – zo kort mogelijke durende ‘liedjes’ op te nemen. De titels van de ‘muziekstukken’ kostten meer tijd om uit te spreken dan dat het nummer daadwerkelijk duurt. De term ‘sneller, harder, korter!’ is dus zeker van toepassing op dit genre.

Om het een-en-ander toe te lichten ben ik in mijn platenkast gedoken waarbij ik u kan verzekeren dat het deze keer zeker geen prettige luisterervaring gaat worden. Nou was u dat waarschijnlijk al niet echt gewend van mij maar dit keer wordt het echt een pijnlijke gebeurtenis. Tenzij u een liefhebber van het genre bent natuurlijk. Er is een tijd geweest dat ook ik deze ‘muziek’ écht mooi vond. Maar ik kan u geruststellen, dat is lang geleden en uiteindelijk is het met mij toch allemaal weer goed gekomen.

Maakt u zich op voor een lijstje indrukwekkende namen en titels, vertaal ze naar het nederlands en bedenk dat het weliswaar niet prettig is om naar te luisteren maar dat het gelukkig allemaal weer snel voorbij is!
Oké, riemen vast, pijnstillers onder handbereik, daar gaan we dan!

We trappen af met het maar liefst vijfenveertig seconden durende ‘The accident’ van ‘Agathocles’, direct gevolgd door achttien seconden ‘Why’ van de ‘Dirty Rotten Imbeciles’.
Heeft u al een woordenboek moeten raadplegen?

Op nummer acht ‘Doctor and the Crippens’, vernoemd naar de eerste crimineel die gepakt werd met behulp van draadloze communicatie – ik denk, ik zeg het er maar even bij – met het zestien seconde durende ‘Bench’. ‘Unseen Terror’ heeft vervolgens veertien seconden nodig voor het deuntje ‘Nermal’, één van de karakters uit de strip Garfield.

Het zal u al wel opgevallen zijn, we tellen langzaam af! En we zitten nog niet op de helft dus we gaan snel verder met ‘Intense Degree’ met het gelijknamige nummer dat dertien seconden duurt. Met zes seconden staat op de vijfde plek genoteerd, ik voel me steeds meer een discjockey, ‘Nuclear Assault’ en hun ‘P.S.A.’ waarbij ik geen idee heb waar die afkorting voor staat. Een klein beetje humor krijgen we dan toch nog in het drie seconden durende ‘Laurel and Hardy’ van de groep ‘Sore Throat’, een toepasselijke naam als je de ‘zanger’ van de band eens goed beluistert.

En zo zijn we dan in de top drie van ‘kortste nummers ooit in deze rubriek’ aangekomen. Gaat u eerst nog maar even rustig naar het toilet als het niet meer gaat, we hebben tenslotte geen haast!
Heerlijk, die woordspelingen!

Op de derde plaats is geëindigd, met twee seconden, de ‘Stormtroopers of Death’ en hun onvolprezen ‘Diamonds and rust’. Let wel, dit is volgens de hoestekst, de ‘extended version’! Kwaliteit mevrouwtje, kwaliteit!

En tenslotte hebben we een gedeelde eerste plaats, want met maar liefst één seconde zijn ex aequo geëindigd ‘Napalm Death’ met het deuntje ‘You suffer’ en de ‘Electro Hippies’ met wat mij betreft meteen de mooiste titel voor het kortste nummer, ‘Mega armageddon death part 3’!

Zo mevrouw Hamer, nu eerst even een bruistabletje!

Koningshuis

Het is weer Koninginnedag en als je berichten in de media mag geloven is dit voorlopig de laatste keer. Want hoewel de Rijksvoorlichtingsdienst ontkent in alle toonaarden, zit volgend jaar natuurlijk Willem-Alexander op de troon en vieren we vanaf dan Koningsdag. Met ons koninklijk huis heb ik hoegenaamd niks maar Koninginnedag vind ik wel de leukste feestdag van het jaar. Als vandaag nog alle leden van de koninklijke familie zouden opstappen omdat de grap nu wel lang genoeg heeft geduurd, zult u mij niet horen, maar van Koninginnedag blijven ze af.

Eén van de redenen dat ik Koninginnedag zo leuk vind is natuurlijk de vrijmarkt waar ik helemaal loos kan gaan. Als liefhebber van oude troep met een voorkeur voor stoffige grammofoonplaten, kan ik me geen betere dag in het jaar voorstellen omdat ik flink kan inslaan zonder het gevoel te hebben door een gewiekste handelaar te worden uitgeknepen. Maar voordat ik weer op pad ga, eerst maar eens wat platen uit mijn kast die draaien – leuke woordspeling – rond de belangrijkste familie van Nederland.

Vreemd genoeg heb ik geen enkele LP of single in huis waarop een loflied te horen is dat speciaal voor Beatrix is gemaakt, maar dat komt misschien omdat het nederlandse volk moeite had afscheid te nemen van haar moeder, die vandaag honderd jaar zou zijn geworden als ze nog geleefd had. Tegen de tijd dat iedereen een beetje aan Beatrix gewend was kwam de compact disc op de markt en was het gedaan met de ouderwetse vinyl grammofoonplaat. Er zullen dus vast wel wat CD’s zijn waarop liedjes voor Beatrix worden gezongen maar die staan niet in mijn kast. Het meest bezongen lid van het koninklijk huis is toch wel de oma van onze toekomstige koning, aan wie verschillende odes zijn opgedragen. Eén daarvan is het voor haar zeventigste verjaardag op single uitgebrachte lied ‘Juliana’ dat werd gezongen door het koor ‘Kinderen van Nederland’. De zinsnede ‘kindertjes, slaap maar zacht, de koningin waakt dag en nacht’ klonk destijds erg geruststellend al betwijfel ik nu of ze op haar zeventigste daadwerkelijk nog ten strijde zou zijn getrokken tegen de vijand. Maar hé, ik was toen tien jaar oud en dan geloof je nog wel een beetje in sprookjes.

Zes jaar eerder, in 1973, zong Sjef van Oekel het lied ‘Juliana onze vorstin’ en Willy Alberti nam in 1980 persoonlijk afscheid van de koningin met het lied ‘Juliana bedankt!’ Daarop maakte André van Duin een hilarische persiflage onder de titel ‘Willy Alberti bedankt’ en dat is dan ook meteen de enige plaat die iets met onze koninklijke familie te maken heeft waar ik met plezier naar luister.

Hoewel…, in 1962 vierden Juliana en Bernhard hun Zilveren Huwelijksfeest en dat was voor Wim Kan een goede reden om een mini-elpee op te nemen waarvan de opbrengst bestemd was voor het nationale geschenk aan de jubilarissen. Of er voldoende geld is opgehaald om een bosje bloemen van te kopen is niet meer relevant maar feit is wel dat deze plaat helemaal niet zo vervelend is om naar te luisteren als u wellicht zou denken. In het lied ‘Wat zou je doen’ vraagt Wim zich – samen met de Damrakkertjes – af wat ze zouden doen als ze zelf eens koningin zouden zijn. De kinderen komen met zinnige voorstellen aanzetten zoals het sluiten van scholen en het over elkaar heen aantrekken van alle jurken die ze hebben gekregen van hun man. Wim Kan echter speelt liever de rol van hofnar in plaats van zelf de troon te bestijgen. Of Juliana en Bernhard daar enthousiast van zouden zijn geworden zullen we echter nooit te weten komen.

Op de dubbel LP ‘Juliana Regina’ kunnen we alle hoogte- en dieptepunten van Juliana’s leven nog eens voorbij horen komen dus krijgt u van mij haar afscheidsrede. Wij zitten nu inmiddels toch maar mooi opgescheept met een prins en het zal niet lang meer duren tot hij de rol van zijn oma en moeder overneemt.
Om dan nog maar even bij het begin te beginnen geef ik u ook nog het kartonnen plaatje dat in 1967 werd uitgebracht als herinnering aan de geboorte van Willem-Alexander. Het kraakt en krast uiteraard nogal maar dat doet de koninklijke familie tenslotte bij tijd en wijle ook, moet u maar denken.
Het enige singletje waarbij u weinig mist als u het niet gehoord heeft is die van de gemengde zangvereniging ‘Paleis Soestdijk’ dat het plaatje ‘Heer, behoed onze Koningin’ opnam. Die titel zou u trouwens ook als een waarschuwing kunnen lezen en als u niet erg christelijk bent is er geen enkele reden om de moeite te nemen hier naar te luisteren. Maar het is misschien wel een mooie zin om afscheid van Beatrix te nemen: “Heer, behoed onze koningin en laat dan in godsnaam die koning maar komen!”