Show ‘n tell

In een stoffige platenzaak in Amerika kocht ik ooit een singletje in een dik kartonnen klaphoesje met de title ‘Show ‘n tell’. Het was niet de eerste keer dat ik een platenverkoper in verwarring achterliet toen ik hem met tranen in mijn ogen mijn laatste kleingeld gaf in ruil voor zijn handelswaar.

Toch weet ik ook nog wel eens wat van mijn enthousiasme over te brengen en ik heb zelfs al wat marktkooplui gevonden die spullen voor me apart leggen. Hoewel, apart leggen is misschien wat teveel eer. Zij weten immers dat er verder geen hond geïnteresseerd is in bekraste en kromgetrokken plaatjes zonder hoesje, dus ze zijn al lang blij dat er iemand is die hun spullen meeneemt en zelfs bereid is er geld voor te betalen.

Van ‘Show ‘n tell’ had ik nooit eerder gehoord maar mijn fantasie was weer eens geprikkeld. Op het hoesje zien we twee kinderen naar een televisietoestel kijken waar een platenspeler in verwerkt is. In de binnenkant van de klaphoes zit een diaraampje gestoken met illustraties die op het televisiescherm geprojekteerd kunnen worden, terwijl er een verhaaltje te beluisteren valt met behulp van de platenspeler. De ultieme audiovisuele ervaring; en dat in 1964!

Hoewel ik in Nederland nog nooit een singletje uit de ‘Show ‘n tell’ serie ben tegengekomen, zijn de apparaten hier wel korte tijd te koop geweest. Als je een beetje rondsnuffelt op internet zie je dat ze nog steeds worden aangeboden op tweedehands (amerikaanse) verkoopsites. Ik had er ondertussen best een kunnen kopen want zo heel duur zijn ze eigenlijk niet. Het probleem is alleen: ik durf niet meer!

Ik vind het hele principe van het tegelijkertijd kijken en luisteren naar een sprookje op zo’n apparaat zo wonderlijk dat ik bang ben dat het in werkelijkheid een grote teleurstelling zal zijn. Dus ik koester het singletje terwijl mijn buurman zijn home-cinema-video-game-set nog maar een keer aanzet.