Jarig

December staat bij mij helemaal in het teken van verjaardagen. Eerst de verjaardag van Sint-Nicolaas natuurlijk, daarna die van mijzelf en zo’n anderhalve week later de verjaardag van Jezus van Nazareth, ook al zo’n oude bekende. Twee van die verjaardagen hebben hun eigen soundtrack en die heb ik hier al vaker aan bod laten komen. Dus dan blijft er voor de dag dat ik jarig ben een apart rijtje platen in mijn kast over. Ik zou dan natuurlijk constant mijn favoriete muziek kunnen draaien maar op een verjaardag hoor je naar verjaardagsplaten te luisteren.

De verjaardagsplaten in mijn kast zijn in twee groepen in te delen. Eén stapeltje platen staat vol met kinderliedjes om een verjaardagsfeestje een beetje op te vrolijken. Het andere stapeltje zijn singletjes waarop de jarige wordt toegezongen en zijn of haar naam een paar keer wordt genoemd.

Een van de vele zinloze uitdagingen in mijn leven is om van iedere letter uit het alfabet een verjaardagssingletje uit de tweede categorie te bemachtigen.
Ik heb er pas vijf, de letters A, J, M, P en Y zijn inmiddels afgetikt. Nog eenentwintig te gaan dus maar ik doe er niet heel erg mijn best voor om ze allemaal te krijgen. Mijn eigen naam ben ik trouwens ook nog niet tegengekomen al heb ik die inmiddels wel op CD, want daar leent dat medium zich ook goed voor.

Ieder plaatje bevat hetzelfde deuntje, alleen de naam wordt telkens aangepast. Die naam moet dan wel binnen de gestelde tijd uit te spreken zijn, dus mocht u toevallig Jan-Jaap-Karel of Marie-Antoinette heten dan ben ik bang dat u lang zult moeten zoeken naar uw eigen verjaardagssingletje. Het gaat hier om kartonnen plaatjes die je in een envelop naar de jarige kon opsturen. Opmerkelijk genoeg zijn drie van mijn singletjes verstuurd in 1985, het jaar waarin overigens ook de eerste volledig digitale CD verscheen. Eén van de overige twee plaatjes is verstuurd in 1994, de tijd dat de CD ouderwets vinyl al helemaal verdrongen had.

Naast deze singletjes waarop je persoonlijk wordt toegezongen zijn er ook nog andere kartonnen verjaardagsplaatjes gemaakt die je de jarige kon toesturen. Het deuntje op die plaatjes begint me al vrij snel te irriteren maar als ik het eenmaal heb gehoord krijg ik het de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd, dus u bent gewaarschuwd.

Dat irriteren geldt trouwens ook voor de meeste andere verjaardagsplaten in mijn kast. Ze staan vol met ‘gewone’ kinderliedjes maar omdat het thema ‘verjaardag’ is, staat er meestal wel een versie van ‘Lang zal hij leven’, ‘Hij leve hoog’ of ‘Er is er één jarig’ op.
De meeste van deze platen hou ik wel eventjes vol maar er is er één bij die me dwingt om hem af te zetten. De LP van Kinderkoor De Hazehartjes gaat bij mij door merg en been. De ondertitel luidt ‘De grote verjaardagsfeestplaat’ maar mijn feestje zou aardig bedorven zijn als ik alle zesenveertig liedjes zou moeten aanhoren. De kinderen zingen vals en de teksten zijn veelal onverstaanbaar. Het klinkt alsof een ongeoefend kinderkoor in een grote lege zaal is neergezet waarbij, onder begeleiding van een orkestje, alles in één take is opgenomen zonder dat iemand zich ook maar een beetje bekommert heeft over de opnametechniek.

Gelukkig kan ik altijd nog Happy Birthday opzetten, een Canadese plaat uit – vermoedelijk – de jaren 50. Ik verlang wel vaker terug naar een tijd die ik nooit gekend kan hebben omdat ik er simpelweg te jong voor ben. De plaat roept heerlijke nostalgische gevoelens op maar ze zijn nergens op gebaseerd. Ik ben opgegroeid in de jaren 70 en heb nooit in Canada gewoond. Toch kan ik bij zo’n plaat heerlijk wegdromen. Het zal wel met mijn leeftijd te maken hebben…
Mocht u binnenkort of ergens in het nieuwe jaar ook jarig zijn: “gezondheid, en nog vele jaren!”