Koninklijke Landmacht

Deze week zijn er opnieuw twee Nederlandse militairen gesneuveld in Afghanistan waarmee het totaal aantal slachtoffers op veertien is komen te staan. Defensie had al moeite om voldoende geschikte mensen te vinden voor de krijgsmacht en dat zal door dit soort voorvallen niet echt veel gemakkelijker worden. Ik ben zelf nooit een groot liefhebber van het leger geweest maar naarmate ik ouder word ben ik er wel wat anders tegen aan gaan kijken, al zou ik nog steeds niet staan te juichen als mijn zoon me kwam vertellen dat hij soldaat wil worden. Maar ach, hij is pas vijf jaar oud dus of ik zijn aankondiging serieus moet nemen valt natuurlijk sterk te betwijfelen.

Ikzelf stam uit de tijd dat er nog een opkomstplicht bestond (de dienstplicht bestaat kennelijk nog steeds) en dat vond ik een vrij zinloze missie, dus ik koos er liever voor om bijvoorbeeld met bejaarden door het park te wandelen in plaats van me anderhalf jaar te vervelen op een duffe kazerne. Kort na mijn (sociale) diensplicht werd de opkomstplicht afgeschaft, waardoor het tekort aan de juiste hoeveelheid manschappen voor Defensie nog groter is geworden. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat met een stel ongemotiveerde jongens een oorlog valt te winnen heeft de Landmacht ze klaarblijkelijk wél nodig.

Omdat ik – ondanks mijn weigering om op vijanden te leren schieten – toch graag mijn steentje bijdraag aan een veiliger Nederland, wil ik onze regering wel een handje helpen bij het vinden van de vereiste 6000 kandidaten die het leger ieder jaar opnieuw nodig heeft om de boel een beetje op oorlogssterkte te houden. Dus ging ik op zoek in mijn platenkast om te kijken wat ik aan promotiemateriaal voorhanden heb om via deze rubriek nog wat zieltjes te winnen.

Ik vond één algemeen singletje over de Landmacht en eentje over de opleiding tot Beroepsonderofficier die halverwege de jaren 70 van de vorige eeuw zijn uitgegeven door de Koninklijke Landmacht om mensen te werven voor het boeiende vak van beroepsmilitair. Ook toen was er dus blijkbaar al een tekort aan mankracht en Defensie stelde alles in het werk om aan de juiste hoeveelheid mensen te komen. Op de twee ‘epeetjes’, zoals ze door de uitgever worden genoemd, horen we niemand minder dan Sonja Barend mensen interviewen die een baan bij de Landmacht preferen boven een beroep in de gewone burgermaatschappij. Voor mij was Sonja Barend altijd een beetje het gezicht van ‘linksig’ Nederland, dus ik vond de keus van de uitgever om uitgerekend háár de interviews te laten doen wel van enige lef getuigen. Maar ik las dat Sonja in de jaren zeventig juist héél hip was, het toonbeeld van de zelfstandige werkende vrouw die midden in het leven staat. Dus misschien was de keus voor mevrouw Barend toch niet zo’n verkeerde. Maar... als je goed luistert hoor je de ironie in haar stem doorklinken. Ze houdt zich graag een beetje van de domme en uit haar vraagstelling en reakties blijkt eigenlijk wel dat ze het allemaal maar niks vindt die hele militaire toestand.

Dus de kans dat er na het publiceren van dit artikel een stormloop op de ‘banenwinkels’ van de Landmacht komt lijkt mij op zijn zachtst gezegd nogal klein. Maar ik heb mijn best in ieder geval gedaan en ik ben blij dat ik de ellende die ik soms in mijn platenverzameling tegenkom met u heb kunnen delen!

Wintersport

De eerste gipsvluchten zijn alweer in Nederland gearriveerd en dat nieuws bracht me op het idee om mijn ski-gymnastiekplaten weer eens uit de kast te trekken. Dat deed ik overigens niet uit leedvermaak maar vooral om een beetje goed voorbereid op 1 januari naar het traditionele schansspringen in Garmisch-Partenkirchen te kunnen kijken.

Ikzelf ben in mijn hele leven nog nooit op wintersport geweest, laat staan dat ik ooit heb geskied, en het lijkt me ook wel verstandig om dat zo te houden. Door het luisteren naar mijn ski-platen ben ik trouwens ook niet echt veel enthousiaster voor de skisport geworden. Die platen zijn bedoeld om je thuis alvast goed voor te bereiden op een onbezorgde ski-vakantie, of zoals één van de instructeurs op de platen zegt: “Beter spierpijn in de herfst, dan een gipsbeen in de winter”.
Dat zijn uitspraken die mijn gevoel voor logica te boven gaan! Wie dan leeft, die dan zorgt denk ik dan, dus om me thuis met behulp van wat oude LP’s en singles uit te gaan staan sloven zou niet aan mij besteed zijn.

Luisteren naar de meeste ski-platen is, als je ze niet gebruikt als trainingsmateriaal, te saai voor woorden. Ze herinneren mij aan oude ochtendgymnastiek radio-uitzendingen die je er eerder toe aanzetten om je nog eens lekker om te draaien dan dat je er je bed voor uitsprong om eens even wat rek- en strekoefeningen te doen.
Bij de meeste platen hoor je op de achtergrond een suffig muziekje terwijl een monotone stem je aan het bewegen probeert te krijgen. De oefeningen worden op de hoezen ook nog geïllustreerd omdat je, alleen afgaande op de stem van de instructeur, na de eerste les de draad al kwijt zou zijn.

Maar er is één ski-gymnastiekplaat die ik wel voor mijn plezier opzet en dat is de LP ‘In topvorm naar de wintersport’ uit 1978. De ‘skileraar’ is een over-enthousiaste man die je bijna laat geloven dat het allemaal ook écht leuk is om te doen. De muziek op de achtergrond is een vrolijk show-orkest en dat maakt het allemaal heel wat beter te verteren. Als bij mij thuis een avondje met wat bekenden langzaam dreigt in te dutten is dit dé plaat om weer wat leven in de brouwerij te brengen. Het is gelukkig nog niet zo ver gekomen dat ik zelf de oefeningen ben gaan meedoen, maar ik herinner me avonden waarbij het bezoek op de vloer lag, druk bezig met het maken van een soort zwembewegingen. Welke ski-oefeningen dat waren en of ze goed werden uitgevoerd is uit mijn geheugen verdwenen…

Tenslotte verwijs ik u graag nog een keer door naar een eerdere column waarin het ski-lied van skiclub Arosa uit Zwitserland voorbijkwam. Als u na het horen van dit lied nog steed op wintersport wilt gaan, kunt u mij er niet meer op aanspreken als het helemaal fout gaat. U bent gewaarschuwd!