Dansen

Afgelopen zaterdag was de finale van Dancing Queen, de ‘spectaculaire‘ dansshow van SBS6! Niet dat ik er ook maar één seconde van heb gezien maar ik vertel het u hier toch maar even in het geval u het gemist had, bijvoorbeeld omdat u achter uw computer zat te wachten op de film van Wilders.

Persoonlijk lijkt het mij ook een hele ‘beproeving’ geweest om alle uitzendingen van Dancing Queen te moeten uitzitten maar dat komt waarschijnlijk omdat ‘dans’ niet echt mijn ding is. Als ik zeg dat ik niet kan dansen druk ik me nog erg zacht uit maar aan de dansplaten in mijn platenkast kan dat niet liggen. Op de singletjes, waarop danssoorten staan met exotische namen als Casatschok, Bostella, Twist en Jenka, wordt in woord en beeld uitgelegd hoe de dans het beste uitgevoerd kan worden. Het zal wel weer aan mijn motoriek liggen – die smoes gebruik ik vaker als het om mijn gebreken gaat – maar soepeler ben ik er niet door gaan dansen.

Bij de Casatschok kan het gewoon aan Ria Valk liggen. Toen ze het plaatje in 1969 opnam zag ze er nog aantrekkelijk uit en de tekeningen op het hoesje leiden me dan ook erg af tijdens mijn dansoefeningen. De schrijvers doen hun uiterste best de dans zo duidelijk mogelijk uit te leggen maar ik kan er geen chocola van maken. Neem bijvoorbeeld een regel als: ‘ter plaatse springt men met de voeten bijeen, men strekt het achterbeen uit, men valt terug met de voeten tesamen, men strekt het linkerbeen, dan valt men onmiddelijk uit…’ Het enige wat bij mij uitvalt is mijn brein; de logica ontgaat me volledig!

De Twist-les biedt ook weinig soelaas. De spreker doet zich voor als Amerikaan maar je hoeft geen Drs. voor je naam te hebben staan om te horen dat het gewoon een Nederlander is die met een nep-amerikaans accent praat. De goeie man doet enthousiast zijn best om de danspasjes uit te leggen maar na enkele seconden ben ik de draad alweer helemaal kwijt dus ook de Twist is niet aan mij besteed.

De mooiste omschrijving van een dans is die van de Bostella. Volgens de tekst op het hoesje bestaat de dans uit twee ‘bewegingen’: blijdschap en angst. Bij ‘blijdschap’ hoeft u alleen maar wat op de maat van de muziek te springen terwijl u in uw handen klapt maar bij ‘angst’ wordt het wat ingewikkelder. ‘Met één knie op de grond nemen de dansers het hoofd in beide handen en klagen hardop over hun persoonlijke problemen.’
Dan geven de schrijvers wat voorbeelden, zoals een man van wie zijn vrouw er met de boekhouder vandoor is gegaan of iemand die zijn huissleutels kwijt is en niet meer weet waar hij naartoe moet gaan.
Gelukkig eindigt de Bostella volgens de tekst op het hoesje weer optimistisch.
En het mooiste is nog wel dat ‘iedereen de Bostella kan dansen!’

Nee, een dancing queen zal ik nooit worden, al was het maar omdat ik een man ben. Maar met mijn dansplaten kan ik in ieder geval weer één zaterdagavond nuttig vullen en daar heb ik SBS6 niet meer voor nodig.

Kinderen

Van minister Rouvoet moeten we meer kinderen op de wereld zetten omdat hij denkt dat we daarmee de kosten van de vergrijzing kunnen opvangen. Ik heb u in mijn vorige column over sexueel getinte platen al een beetje in de juiste stemming proberen te brengen maar of er veel lezers zijn geweest die na het lezen ervan het bed in gedoken zijn om voor nageslacht te zorgen waag ik te betwijfelen.

Een van de platen in mijn kast die u over de streep zou kunnen trekken als het over baby’s krijgen gaat is de LP ‘Als het kindje komt…’. Een grammofoonplaat met zwangerschaps-gymnastiek waarbij het op de wereld zetten van een kind me minder pijnlijk lijkt dan de hele plaat te moeten afluisteren zonder daarbij in slaap te mogen vallen. Een jaartal ontbreekt maar ik weet wel dat de pianist die in de achtergrond voor wat muzikale illustratie zorgt in 1968 aan zijn einde kwam dus de LP is minstens veertig jaar oud. Of er in die tijd veel veranderd is aan zwangerschaps-gymnastiek durf ik niet te zeggen maar ik weet wel dat het er bij een bevalling totaal niet meer toe doet wat je allemaal van een LP geleerd hebt. Die baby moet er uit, goedschiks of kwaadschiks!

Mocht u er na het horen van deze plaat nog steeds van overtuigd zijn dat er kindjes gemaakt moeten worden, dan wens ik u veel succes en geef u er ook maar meteen het flexisingletje van Martine Bijl bij dat ze voor het luiermerk Pampers opnam. Bij het plaatje zit een speciale draaischijf die u kunt gebruiken om – als het eenmaal zover is – de juiste maat luier te zoeken bij het gewicht van uw koter. Dan moet u wel weten of uw baby veel of weinig plast maar daar moet u proefondervindelijkerwijs wel achter kunnen komen dunkt me.

Ook bij Nivea gaven ze graag singletjes weg aan jonge moeders en dat deden ze om ze te paaien voor hun ‘babyfine’ produkten. Op de plaatjes staan kinderliedjes voor moeder en kind. Bij een van de singletjes staat vermeld ‘dat het in deze tijd van trucage goed is om te weten dat de muzikante op de plaat tegelijkertijd heeft gespeeld en gezongen’. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om!

En zo staan er nog wel wat plaatjes in mijn kast die jonge ouders kado kregen om het opvoeden van hun kroost wat gemakkelijker te maken. Maar uiteindelijk hadden de makers ervan natuurlijk alleen maar de bedoeling om meer producten verkocht te krijgen.

Als ik onze minister voor Jeugd en Gezin nu nog niet voldoende geholpen heb, laat ik u hier een singletje horen dat ik persoonlijk als de meest smakeloze single in mijn platenkast bestempel. Ik heb wel vaker lompe, domme, banale of stompzinnige platen gehoord maar dit is ronduit ziek! Het plaatje bestaat uit een liedje, een nep-nieuwsbericht en een ‘pleidooi van en voor het kind’. Kort gezegd is de plaat een protest tegen abortus en daar kunnen André Rouvoet en zijn Christen Unie wel mee instemmen. Het nieuwsbericht wordt voorgelezen door de journaallezer die in zijn vrije tijd erotische boeken en columns voor de Playboy schreef, Fred Emmer. Dat de man ondanks dat dringend geld nodig had mag duidelijk zijn als je naar deze pulp luistert.
Ik kan er eigenlijk heel kort over zijn: luister én walg!