Dansen

Afgelopen zaterdag was de finale van Dancing Queen, de ‘spectaculaire‘ dansshow van SBS6! Niet dat ik er ook maar één seconde van heb gezien maar ik vertel het u hier toch maar even in het geval u het gemist had, bijvoorbeeld omdat u achter uw computer zat te wachten op de film van Wilders.

Persoonlijk lijkt het mij ook een hele ‘beproeving’ geweest om alle uitzendingen van Dancing Queen te moeten uitzitten maar dat komt waarschijnlijk omdat ‘dans’ niet echt mijn ding is. Als ik zeg dat ik niet kan dansen druk ik me nog erg zacht uit maar aan de dansplaten in mijn platenkast kan dat niet liggen. Op de singletjes, waarop danssoorten staan met exotische namen als Casatschok, Bostella, Twist en Jenka, wordt in woord en beeld uitgelegd hoe de dans het beste uitgevoerd kan worden. Het zal wel weer aan mijn motoriek liggen – die smoes gebruik ik vaker als het om mijn gebreken gaat – maar soepeler ben ik er niet door gaan dansen.

Bij de Casatschok kan het gewoon aan Ria Valk liggen. Toen ze het plaatje in 1969 opnam zag ze er nog aantrekkelijk uit en de tekeningen op het hoesje leiden me dan ook erg af tijdens mijn dansoefeningen. De schrijvers doen hun uiterste best de dans zo duidelijk mogelijk uit te leggen maar ik kan er geen chocola van maken. Neem bijvoorbeeld een regel als: ‘ter plaatse springt men met de voeten bijeen, men strekt het achterbeen uit, men valt terug met de voeten tesamen, men strekt het linkerbeen, dan valt men onmiddelijk uit…’ Het enige wat bij mij uitvalt is mijn brein; de logica ontgaat me volledig!

De Twist-les biedt ook weinig soelaas. De spreker doet zich voor als Amerikaan maar je hoeft geen Drs. voor je naam te hebben staan om te horen dat het gewoon een Nederlander is die met een nep-amerikaans accent praat. De goeie man doet enthousiast zijn best om de danspasjes uit te leggen maar na enkele seconden ben ik de draad alweer helemaal kwijt dus ook de Twist is niet aan mij besteed.

De mooiste omschrijving van een dans is die van de Bostella. Volgens de tekst op het hoesje bestaat de dans uit twee ‘bewegingen’: blijdschap en angst. Bij ‘blijdschap’ hoeft u alleen maar wat op de maat van de muziek te springen terwijl u in uw handen klapt maar bij ‘angst’ wordt het wat ingewikkelder. ‘Met één knie op de grond nemen de dansers het hoofd in beide handen en klagen hardop over hun persoonlijke problemen.’
Dan geven de schrijvers wat voorbeelden, zoals een man van wie zijn vrouw er met de boekhouder vandoor is gegaan of iemand die zijn huissleutels kwijt is en niet meer weet waar hij naartoe moet gaan.
Gelukkig eindigt de Bostella volgens de tekst op het hoesje weer optimistisch.
En het mooiste is nog wel dat ‘iedereen de Bostella kan dansen!’

Nee, een dancing queen zal ik nooit worden, al was het maar omdat ik een man ben. Maar met mijn dansplaten kan ik in ieder geval weer één zaterdagavond nuttig vullen en daar heb ik SBS6 niet meer voor nodig.