Vogels

Afgelopen week vond weer de jaarlijkse Nationale Tuinvogeltelling plaats. Deelnemers noteerden een uur lang alle vogels die zij in de tuin of op het balkon zagen. In totaal telden de vogelliefhebbers bijna 850.000 vogels. Ook dit jaar staat de huismus weer bovenaan in de Nationale Tuinvogel Top 10, gevolgd door de koolmees en de merel.

Mijn kennis van (tuin)vogelsoorten is zo groot dat ik zonder enige moeite een reiger bespeur waar het eigenlijk een koolmees betreft. Erg waardevol zou mijn bijdrage aan zo’n vogelteldag dan ook niet zijn, hoewel ik er best veel kennis van zou moeten hebben. In mijn platenkast staan namelijk verschillende singletjes en LP’s die vol staan met vogelgeluiden en hier en daar ook nog de juiste afbeeldingen van de beesten. Als ik die allemaal beluister en bestudeer zou ik theoretisch klaar moeten zijn om voortaan door het leven te gaan als een volleerd ornitholoog. Althans, dat stel ik me er bij voor, maar de werkelijkheid is, zo moet ik toegeven, dat ik niet alle plaatjes tot het eind toe heb afgeluisterd…
Ik geef dan ook geen groot geheim prijs als ik zeg dat dit stapeltje vinyl met vogelgeluiden behoort tot de minst opwindende platen in mijn kast. Maar dat komt natuurlijk ook omdat ik geen vogelliefhebber ben. Er moeten mensen rondlopen op onze planeet voor wie dit soort singletjes en LP’s het paradijs op audiogebied betekenen. Dat ik niet tot die categorie behoor is duidelijk maar om de één of andere reden zijn ze toch mijn huis binnen gekomen.

Van sommige van deze plaatjes zijn complete series uitgebracht; ik zag vandaag nog deel 1 t/m 14 van 'Hoor de vogels' staan bij mijn tweedehandsplatenboer. Op de meeste platen is niks anders te horen dan het vrolijke gekwetter van, u raadt het natuurlijk al, vogels. Er zijn echter een paar uitzonderingen en die behoren dan ook meteen tot mijn favoriete vogelplaten.

Een daarvan is het grammofoonplaatje ‘Vogelsymfonie’ uit 1960 dat behoort bij ‘De Artis dieren-encyclopedie’. Een zekere mijnheer van de Werken neemt ons mee langs de kooien van de Amsterdamse dierentuin en laat u kennis maken met ‘minder bekende klanken en speciaal de klanken die men van een vogel niet verwacht’. Getuige het plaatje doet hij dat met een vuilnisbak over zijn hoofd – wellicht als vermomming – of het moet natuurlijk aan de beperkte opname-apparatuur uit die tijd gelegen hebben.

De mooiste van alle vogelgeluidgrammofoonplaten – leuk woord voor als u binnenkort weer eens een spelletje Scrabble speelt – is de LP ‘Vogeltaal’ van de in 1995 overleden Nederlandse illustrator, tekenaar en kunstschilder Rien Poortvliet. Alleen van de platenhoes word ik al gelukkig. Het lijkt allemaal geënsceneerd – het vermanende vingertje en die pijp – maar Rien was altijd zo authentiek dat ik me dat nauwelijks kan voorstellen. Op Wikipedia las ik dan ook ‘dat Rien het goed deed op de televisie met zijn puntbaardje, zijn ribfluwelen broeken en zijn geruite jasjes.’ Ik heb geen idee of hij vaker platen heeft volgekletst over dieren, ik ben er nooit meer eentje tegengekomen, maar als dat zo is dan wil ik ze allemaal hebben. Die vogels kunnen me gestolen worden, ik wil Rien horen!

Auto’s

Door de economische malaise is de verkoop van nieuwe auto’s wereldwijd dramatisch afgenomen. Veel autoproducenten hebben al (delen van) fabrieken voor korte of langere tijd moeten sluiten in afwachting op betere economische tijden. Het aantal bestellingen voor Duitse auto’s heeft inmiddels het laagste punt in twintig jaar bereikt en de markt laat voorlopig nog geen tekenen van verbetering zien. In mijn platenkast staat een stapeltje singles dat het bewijs vormt dat automobielfabrikanten vroeger misschien wel beter hun best deden om de verkoop van nieuwe auto’s te stimuleren. De plaatjes bevatten allemaal liedjes, quizjes of hoorspelen die potentiële kopers moesten proberen te interesseren voor een bepaald merk of type auto. Misschien zouden autoproducenten vandaag de dag ook eens gratis muziek moeten weggeven om hun verkoop een beetje te bevorderen. Of er overigens ooit een auto méér door verkocht is waag ik te betwijfelen, maar de intentie was er in ieder geval wel.

Voor de plaatjes werd regelmatig gebruik gemaakt van bekende Nederlanders die niet allemaal even merkentrouw waren zoals blijkt uit het feit dat bijvoorbeeld Ted de Braak een plaatje volzong voor zowel Volkswagen als Daihatsu. Op het singletje voor Volkswagen zingt de besnorde televisiepresentator een lied dat onderdeel is van een quizje waarbij de luisteraars delen uit de tekst zelf – zo origineel mogelijk uiteraard – moesten aanvullen. De hoofdprijs was –niet echt verrassend – een Volkswagen. De naam van het automerk komt in het hele lied niet voor maar gelukkig had Ted van zijn fouten uit het verleden geleerd en maakte hij die bij het Daihatsulied ruimschoots goed door de naam zo’n vijftien keer in het deuntje te noemen.

Ted was niet de enige bekende Nederlander die een reclameboodschap zong voor een bekend automerk. Jazzpianiste Pia Beck zat blijkbaar ook in geldnood en nam derhalve voor Mitsubishi het liedje ‘Beck to Mitsubishi’ op. Ze was gemakkelijk enthousiast te krijgen voor het merk want in het swingend bedoelde nummer zingt ze dat ze niet alleen maar uit haar dak gaat van de mooie automodellen, maar ook van het Mitsubishi logo dat ‘Tsukumo Shokai’ symboliseert. Wie of wat dat mag zijn zingt ze er echter niet bij!

Joop Doderer gooide het over een andere boeg en sprak in 1964 voor BMW, in zijn rol van Swiebertje, een hoorspel in. Helaas is mijn exemplaar, evenals het hoesje, er zo beroerd aan toe dat ik u slechts een klein fragmentje kan laten horen, maar zo krijgt u in ieder geval een idee. Ook dit plaatje was onderdeel van een prijsvraag waarbij je dit keer geen auto kon winnen, maar een geldbedrag van duizend gulden. Dat lijkt tegenwoordig niet zo heel veel geld, maar een nieuwe BMW LS die op het plaatje gepromoot wordt kostte destijds, in 1964, ook maar een slordige vijfduizend gulden, dus met die duizend gulden kon je in ieder geval al een stuk van carrosserie kopen.

Het mooiste autoreclameplaatje in mijn kast vind ik voorlopig toch wel het kartonnen singletje van Citroën ter promotie van de 2cv. In het lied waarvan de tekst geschreven werd door Annie M.G. Schmidt wordt ‘de lelijke eend’ vergeleken met een huisdier dat nooit ziek is, overal mee naartoe gaat, bijna niks eet, buiten kan slapen en tegen ijzel en kou kan… Kortom alle ellende die u tegen het lijf loopt bij het hebben van een ‘gewoon’ huisdier wordt u bespaart! Dit zijn de reclameplaatjes waar ik mijn vingers bij aflik. Mooi, leuk én niet duur! In deze economisch zware tijden is dat misschien ook de perfecte aanbeveling voor een nieuwe auto…