Nederlands Elftal

Het WK is in volle gang en nu Nederland de eerste wedstrijd gewonnen heeft durf ik ook eindelijk mijn aandeel te leveren in de oranjegekte door wat aftands vinyl op de draaitafel te leggen. Dat is op zich niet zo inspannend al zal het me wel enige moeite kosten om boven het oorverdovende getoeter van de vuvuzela’s uit te komen. Maar met de mannen van het Nederlands Elftal in het achtergrondkoor valt het in ieder geval te proberen.

Ik wil u trouwens geen valse hoop geven met mijn stapeltje oranjeplaten, want dat ik ze hier aan u laat horen is nog geen garantie dat ze de moeite waard zijn om naar te luisteren. Maar als u dit rubriekje vaker leest weet u dat u voor kwaliteits-muziek aan het verkeerde adres bent. Platen over het Nederlands Elftal staan sowieso niet bekend om hun artistieke hoogstand maar je hoeft ze dan ook alleen maar luidkeels mee te kunnen zingen in een tot aan de nok toe gevuld oranje gekleurd voetbalstadion.

Zoals beloofd eerst maar eens wat platen waarop de voetballers van het Nederlands Elftal zelf meezingen zoals het beroemde ‘Wij houden van Oranje’ dat André Hazes samen met ‘onze jongens’ opnam. Op de hoes zien we alle succes-spelers die ons land in 1988 naar de overwinning hebben geleid. Inmiddels kennen we een groot aantal van hen ook als trainer, voetbal-commentator of – in het geval van Berry van Aerle – postbode.

Acht jaar eerder deed André van Duin hetzelfde met het elftal dat bij de Europese kampioenschappen in Italië zou moeten gaan scoren maar het team werd derde in de groepsfase en kon dus meteen weer zijn biezen pakken. Aan het enthousiasme van de spelers op de plaat zal het niet gelegen hebben maar misschien hadden ze hun energie beter in het voetballen zélf kunnen steken.

In 1985 nam Harry Slinger van de band Drukwerk samen met het toenmalige Nederlands Elftal het voetballied ‘t Is weer fijn langs de lijn’ op. De single was bedoeld om de toenemende agressie rond het voetbalveld op een ludieke manier een halt toe te roepen. Het plaatje eindigde in de tipparade, het voetbalelftal strandde al in de kwalificatieronde en de agressie rond de voetbalvelden… affijn, u kent de afloop wel…

Maar het meest schokerende aan dit verhaal lezen we op de website van Harry Slinger zelf. “Het meelallende mannenkoor bestaat geheel uit de overige vier Drukwerk-leden, een keer of 5 overal elkaar heen opgenomen. De spelers van Oranje zijn alleen in de studio geweest om de foto te maken die op het hoesje staat en waarop het lijkt alsof ze samen met Harry een plaatje staan op te nemen”. Het Nederlands Elftal heeft er dus geen enkele noot op gezongen!

Vóór het WK van 1990 in Italië namen De Havenzangers en Ron Brandsteder samen met het Nederlands Elftal het lied ‘Hand in hand achter Oranje’ op. Ja, dat las u goed, ‘Ron Brandsteder en De Havenzangers’. Ik kan nu, na twintig jaar nog steeds geen echt goede reden bedenken wat één van beide partijen bezield heeft om met elkaar in zee te gaan. Hoe dan ook, het elftal bracht Nederland tot aan de achtste finales en verloor toen roemloos van… Duitsland.

Die dekselse Duitsers hebben het natuurlijk wel vaker voor ons verpest. Ons grootste trauma tenslotte stamt uit 1974 toen die Mannschaft er voor onze ogen met de beker vandoor ging. Maar mij maakt dat allemaal niet meer uit. Ik bezit tenslotte de LP ‘Nederland WK ‘74’ waarop de hoogtepunten uit de originele radioverslagen te horen zijn. Die verslagen zijn echter maar een bijkomstigheid. De commentator die alles aan elkaar praat is de man waar u me ‘s nachts voor wakker kunt maken. Wat maakt het nog uit of Nederland verliest of wint, met de bevlogen en opgewonden stem van deze presentator wordt iedere wedstrijd een succes. Alsof we naar een propagandafilm luisteren spreekt hij over de zelfbewuste superieure klasse, het veldoverwicht, de geestdrift en het voetbalgenot van het Nederlands Elftal. Een elfal ook dat door niemand meer te kloppen was. Een elftal dat als een wals over de bange tegenstander daverde. Een tegenstander die uit pure wanhoop – omdat voetballen tegen het superieure Nederland niet meer mogelijk was – als dwazen gingen schoppen en slaan tegen alles wat maar oranje was.

De afloop kennen we allemaal. Maar wat doet het er toe. Nederland doet weer mee en we kunnen weer hopen op een goede afloop. Hup Holland, hup!

Politiek

Met nog slechts een paar dagen te gaan tot de Tweede Kamer verkiezingen is het hoog tijd dat ik u eens met politieke grammofoonplaten lastig val. Ik ga hier niet proberen u het stemhokje in te krijgen, laat staan dat ik u een politieke mening in de maag probeer te splitsen maar het lijkt het mij wel aardig om – naast al het andere verkiezingsgeweld – wat vergeten singletjes te laten horen waarop een poging werd gedaan potentiële kiezers aan een partij te verbinden.

Mijn eigen interesse in de vaderlandse politiek is niet bijster groot te noemen maar ik ga wel altijd stemmen. Helaas zijn er steeds minder Nederlanders die de gang naar het stembuslokaal weten te vinden. Als liefhebber van oud vinyl lijkt mij de enige reden daarvoor dat politieke partijen geen grammofoonplaten meer weggeven zoals ze dat vroeger wel altijd netjes deden. Ik weet ook wel dat niemand tegenwoordig nog een platenspeler in huis heeft maar ze zouden toch op zijn minst het fatsoen kunnen hebben een cd-tje te branden voor die mensen die nog niet alle muziek gratis downloaden van het internet. Nee, het CDA geeft me een appel (met rotte plekken inderdaad) en van de SP heb ik inmiddels al vijf schuursponsjes in mijn keukenkastje liggen terwijl ik in 1973 voor het laatst met de hand de afwas heb gedaan. Een kijkje op de VVD website laat het volgende aan promotieartikelen zien: ballonstokjes, pepermuntjes, luxe papieren tassen, stickers, balpennen... “Hé, ook ik was nog een zwevende kiezer maar de ballonstokjes van de VVD hebben me uiteindelijk over de streep getrokken!”

Ik moet wel toegeven dat onbewust de linkervleugel van het politieke landschap ietwat oververtegen-woordigd is in mijn platenkast. Zo staan er drie singletjes van het PvdA en ééntje van DS’70 wat een afsplitsing van diezelfde partij was. Kennelijk is muziek ook een typisch ‘linkse hobby’ om de woorden van Geert Wilders maar eens te misbruiken, al staat er op één van de PvdA grammofoonplaten alleen maar een toespraak van de voorzitter. Maar voor de doorgewinterde socialist klinkt dat misschien ook wel als muziek in de oren.

Op de ‘linkse’ plaatjes wordt de luisteraars indirect meegedeeld op welke partij ze het beste kunnen stemmen bij de verkiezingen. Bij een plaatje van de CDA valt echter geen enkele aanbeveling te ontdekken. Het singletje is weliswaar alleen maar afkomstig van de Bredase afdeling van de partij maar je zou toch op zijn minst verwachten dat de naam van de vereniging een keer genoemd zou worden. Nee hoor, op kant 1 horen we een Dixielandorkestje erg zijn best doen de vermoedelijke sfeer van het CDA over te brengen en op kant 2 vinden we een ode aan de stad Breda. Niks mis mee natuurlijk maar voor mij zou het geen reden zijn mijn rode potlood in het CDA vakje te planten.

Een leuke tegenhanger naast al het linkse geweld in mijn platenkastje is Boer Koekoek van De Boerenpartij, de enige nederlandse politicus die het gepresteerd heeft om op nummer 1 in de Top 40 te belanden. Samen met vader Abraham nam hij in 1974 de carnavalssingle ‘Den Uyl is in den olie’ op wat een protestlied genoemd mag worden tegen het beleid van PvdA premier Joop den Uyl ten tijde van de oliecrisis. Over veel zangtalent hoefde Koekoek overigens niet te beschikken, hij komt er met een paar korte regeltjes tekst gemakkelijk van af.

Nee, dan de ‘zangers en zangeressen’ op een singletje dat duidelijk maakt dat politici ook wel kunnen samenwerken en elkaar op gezette tijden best aardig vinden, al komt dat tijdens de verkiezingsdebatten niet helemaal tot uitdrukking. In 1980 nam een aantal politici namelijk een singletje op onder de naam ‘Coor Politique’. De opbrengst van het plaatje was bedoeld voor het Reumafonds en ik vermoed dat dat de reden was dat leden van verschillende politieke partijen hun medewerking wel wilden verlenen. Om hun zangkwaliteiten hoefden ze het in ieder geval niet te doen. Bij de opnames werd een strenge onderverdeling gemaakt tussen mannen en vrouwen wat tot uitdrukking kwam in de tekst die ze mochten zingen. Met hoge stemmetjes zingen de vrouwen over een vlieg die hen tijdens een lezing het leven zuur maakte en de mannen klagen dat ze van hun stuk werden gebracht door de starende blik van een blonde dame in de zaal. En al dit wonderlijks wordt vertolkt door leden van de PvdA, CDA, VVD, D66 en PPR (later opgegaan in Groen Links). Kortom, leden van partijen die ook dit jaar weer volop meedoen in de race om de grootste te worden. Ik weet niet hoe het u vergaat maar aan de zang hoor ik hun politieke voorkeur niet af! Succes in het stemhokje woensdag!