Ik wil u trouwens geen valse hoop geven met mijn stapeltje oranjeplaten, want dat ik ze hier aan u laat horen is nog geen garantie dat ze de moeite waard zijn om naar te luisteren. Maar als u dit rubriekje vaker leest weet u dat u voor kwaliteits-muziek aan het verkeerde adres bent. Platen over het Nederlands Elftal staan sowieso niet bekend om hun artistieke hoogstand maar je hoeft ze dan ook alleen maar luidkeels mee te kunnen zingen in een tot aan de nok toe gevuld oranje gekleurd voetbalstadion.
Zoals beloofd eerst maar eens wat platen waarop de voetballers van het Nederlands Elftal zelf meezingen zoals het beroemde ‘Wij houden van Oranje’ dat André Hazes samen met ‘onze jongens’ opnam. Op de hoes zien we alle succes-spelers die ons land in 1988 naar de overwinning hebben geleid. Inmiddels kennen we een groot aantal van hen ook als trainer, voetbal-commentator of – in het geval van Berry van Aerle – postbode.
Acht jaar eerder deed André van Duin hetzelfde met het elftal dat bij de Europese kampioenschappen in Italië zou moeten gaan scoren maar het team werd derde in de groepsfase en kon dus meteen weer zijn biezen pakken. Aan het enthousiasme van de spelers op de plaat zal het niet gelegen hebben maar misschien hadden ze hun energie beter in het voetballen zélf kunnen steken.
In 1985 nam Harry Slinger van de band Drukwerk samen met het toenmalige Nederlands Elftal het voetballied ‘t Is weer fijn langs de lijn’ op. De single was bedoeld om de toenemende agressie rond het voetbalveld op een ludieke manier een halt toe te roepen. Het plaatje eindigde in de tipparade, het voetbalelftal strandde al in de kwalificatieronde en de agressie rond de voetbalvelden… affijn, u kent de afloop wel…
Maar het meest schokerende aan dit verhaal lezen we op de website van Harry Slinger zelf. “Het meelallende mannenkoor bestaat geheel uit de overige vier Drukwerk-leden, een keer of 5 overal elkaar heen opgenomen. De spelers van Oranje zijn alleen in de studio geweest om de foto te maken die op het hoesje staat en waarop het lijkt alsof ze samen met Harry een plaatje staan op te nemen”. Het Nederlands Elftal heeft er dus geen enkele noot op gezongen!
Vóór het WK van 1990 in Italië namen De Havenzangers en Ron Brandsteder samen met het Nederlands Elftal het lied ‘Hand in hand achter Oranje’ op. Ja, dat las u goed, ‘Ron Brandsteder en De Havenzangers’. Ik kan nu, na twintig jaar nog steeds geen echt goede reden bedenken wat één van beide partijen bezield heeft om met elkaar in zee te gaan. Hoe dan ook, het elftal bracht Nederland tot aan de achtste finales en verloor toen roemloos van… Duitsland.
Die dekselse Duitsers hebben het natuurlijk wel vaker voor ons verpest. Ons grootste trauma tenslotte stamt uit 1974 toen die Mannschaft er voor onze ogen met de beker vandoor ging. Maar mij maakt dat allemaal niet meer uit. Ik bezit tenslotte de LP ‘Nederland WK ‘74’ waarop de hoogtepunten uit de originele radioverslagen te horen zijn. Die verslagen zijn echter maar een bijkomstigheid. De commentator die alles aan elkaar praat is de man waar u me ‘s nachts voor wakker kunt maken. Wat maakt het nog uit of Nederland verliest of wint, met de bevlogen en opgewonden stem van deze presentator wordt iedere wedstrijd een succes. Alsof we naar een propagandafilm luisteren spreekt hij over de zelfbewuste superieure klasse, het veldoverwicht, de geestdrift en het voetbalgenot van het Nederlands Elftal. Een elfal ook dat door niemand meer te kloppen was. Een elftal dat als een wals over de bange tegenstander daverde. Een tegenstander die uit pure wanhoop – omdat voetballen tegen het superieure Nederland niet meer mogelijk was – als dwazen gingen schoppen en slaan tegen alles wat maar oranje was.
De afloop kennen we allemaal. Maar wat doet het er toe. Nederland doet weer mee en we kunnen weer hopen op een goede afloop. Hup Holland, hup!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten