Sinterklaas 1

Slechts een paar weken per jaar kan en mág ik ze weer draaien; mijn Sinterklaasplaten. Hoewel ik ze het hele jaar door koop – als ik ze ergens op de kop kan tikken – bewaar ik het beluisteren ervan voor de laatste weken van november tot aan de verjaardag van de Goedheiligman.

Het voordeel van het kopen van Sinterklaasplaten buiten de officiële Sinterklaastijd is puur financiëel. Handelaren zijn tijdens de zomer, net als ik in mijn korte broek, nog lang niet in de stemming voor de koude decemberdagen en geven je de platen dan ook graag voor een schappelijk prijsje mee. Hun meewarige blikken én die van mijn familieleden neem ik dan ook graag op de koop toe!

De hoezen geven vaak een prachtig tijdsbeeld weer, hoewel ze bijna altijd dezelfde setting laten zien. Sinterklaas zit op een stoel en wat Pieten en een groepje kinderen staan er in een kringetje om heen. Mijn kinderen, die nog in Sinterklaas geloven, durf ik de hoezen eigenlijk niet te laten zien. Ik ben bang dat ze meteen van hun geloof vallen omdat ze doorhebben dat dat nooit dezelfde man kan zijn. Op sommige platenhoezen ziet hij er wel heel erg beroerd uit en ik twijfel af en toe of het niet gewoon een vrouw is die als Sinterklaas staat afgebeeld. Op één platenhoes komt hij in vol ornaat, mét mijter op, uit een sportvliegtuigje gestapt. Dat er na het huren van het dure vliegtuigje flink bezuinigd moest worden blijkt wel uit het feit dat zijn baard meer weg heeft van een dot uitgetrokken watten. En ook de Zwarte Pieten zien er soms uit alsof hun kleding door een handenarbeidsklas op maandagochtend in elkaar is geknutseld.

De periode van een paar weken in het jaar waarin ik de Sinterklaasplaten eindelijk mag draaien is ook wel lang genoeg, want zo heel opwindend is de muziek over het algemeen niet. Je hoort altijd dezelfde bekende Sinterklaasliedjes, al dan niet vals gezongen door een kinderkoor dat begeleid wordt door een verveeld orkestje. Maar af en toe zit er nog wel eens een onbekend liedje, een toespraak van de Goedheiligman of een vrolijke instrumentale medley tussen.

Eén van mijn vele nog lopende projekten is het samenstellen van een CD met louter onbekende Sinterklaasliedjes. Maar meestal is het allang weer Pasen tegen de tijd dat ik de moeite heb kunnen opbrengen om genoeg nummers te digitaliseren en ze op een CD te zetten met bijpassend hoesje. Maar goed, één zekerheid heb je: Sinterklaas komt ieder jaar weer terug, dus die CD gaat er ook ooit nog komen! Maar dan moet ik eerst eens mijn kerstcompilatie voor 2004 afronden…

Surf

Terwijl ik tijdens mijn vakantie, vanaf het strand naar de capriolen van de brandingsurfers lag te kijken, dwaalden mijn gedachten af naar… Tilburg!
Ik begrijp uw verbazing, surfen en Tilburg lijken net zo veel met elkaar te maken te hebben als, laten we zeggen, Jan Peter Balkenende en charismatisch leiderschap.

Toch werd in de ‘moderne industriestad’ ooit de basis gelegd voor mijn liefde voor surfmuziek. Voordat u afhaakt omdat het allemaal te cryptisch wordt eerst even een stukje muziekgeschiedenis om uw geheugen wat op te frissen.
Volgens de Pop-encyclopedie is surf een “begin jaren zestig in Californië ontstane muziekstroming, waarin de sterk op de voorgrond geplaatste elektrische gitaren de opwindende ervaring van surfen in muziek proberen te vatten”. Kijk, dat verklaart een hoop!

De eerste keer dat ik persoonlijk ‘de opwindende ervaring van surfen, gevat in muziek’ mocht ervaren was tijdens een concert van de Tilburgse surfband The Apemen. Of het concert ook in Tilburg plaatsvond kan ik me niet meer herinneren – dat zou misschien ook wel te veel eer voor de stad zijn – maar dat mijn leven na deze avond nooit meer hetzelfde zou zijn is duidelijk! Ik kende een paar van de leden van de Apemen nog van school, toen ze in een hardcore punkband speelden en ikzelf ook wat met muziek aanrommelde. Om de een of andere reden besloten ze op een mooie dag een surfband op te richten, nog vóór de grote surfrevival die de film Pulp FictionMisirlou van Dick Dale. in 1994 veroorzaakte met het nummer

Mensen die deze rubriek met enige regelmaat lezen zouden de indruk kunnen krijgen dat ik eigenlijk helemaal niet van muziek houd, maar u begrijpt, er zijn muziekstijlen waar ik voor de verandering een keer wél enthousiast van wordt. Ik heb in mijn hele leven nog nooit op een surfplank gestaan en het lijkt me verstandig om dat maar zo te houden, maar als surfen net zo prettig aanvoelt als hetgeen dat er in mij loskomt wanneer ik naar surfmuziek luister, dan moet het wel héél erg aangenaam zijn. Er zijn niet veel muziekstijlen waarbij ik de natuurlijke neiging voel om te gaan bewegen – je kunt het met de beste wil van de wereld geen dansen noemen – maar surf maakt iets in mij los waarvoor mijn vrouw al jaren last van plaatsvervangende schaamte krijgt.
Gelukkig voor haar zijn er niet zo heel veel surfbandjes meer over, de Apemen gaven hun laatste concert in januari dit jaar en Dick Dale, de zelfbenoemde ‘King of the surf guitar’ heeft zijn hele Europese tournee zojuist uitgesteld tot volgend jaar.
Dus mijn liefde voor surf, die ooit in gang werd gezet door een paar Tilbo’s, hou ik voorlopig maar binnenskamers, waar op dit moment de verwarming aanstaat en de zonnige Californische stranden wel heel ver weg zijn.

Voor de liefhebbers hier nog een paar persoonlijke favorieten:

The Ghastly Ones

The Phantom Surfers

The Bomboras

Man or Astro-man?

Satan's Pilgrims