In mijn platenkast staat een hele rij grammofoonplaten met de naam Mexico in de titel en ik kan u nu – na avonden lang luisteren – vertellen dat de muziek voor ongeveer net zo veel lichamelijke ongemakken kan zorgen als de griep.
De platen zijn in mijn huis beland nadat mijn schoonzus twee verhuisdozen met LP’s en singles uit een erfenis had weten te redden. De meeste familieleden hadden de dozen bij het grofvuil willen zetten, wat op zich geen verwonderlijke keuze zou zijn geweest maar omdat mijn schoonzus wist dat ik altijd blij te maken ben met twee verhuisdozen met grammofoonplaten werden ze voor mij achtergehouden. Haar overleden oom, uit wiens erfenis de platen afkomstig zijn, had een curieuze voorkeur voor met name accordeon-, orgel- en volksmuziek. Bij die laatste categorie is Zuid-Amerika goed vertegenwoordigd en met name Mexico.
Ik hanteer altijd de theorie dat alle spullen die ons huis binnenkomen ooit, misschien wel in een verre toekomst, hun nut zullen bewijzen. Dat is één van de redenen dat ik moeite heb om dingen weg te gooien, je weet tenslotte nooit of het nog eens van pas komt. In het geval van de Mexicaanse grammofoonplaten is die voorspelling met de komst van de griep min of meer uitgekomen. Wat mijn vrouw nu meteen het recht denkt te geven die platen eindelijk eens weg te kunnen doen.
Hoewel ik op de muziek wel zo het een en ander aan te merken heb kan ik dat van de platenhoezen niet zeggen. Die zijn namelijk om je vingers bij af te likken, iets wat ik overigens, om eventuele besmetting met het griepvirus te voorkomen, zeker niet wil propageren. Veel van de muziek op de platen is Mariachi, de klanken die afkomstig zijn van een Mexicaans orkestje bestaande uit violen, trompetten, gitaar en zangers.
Een ander deel van de platen bestaat uit Marimbamuziek, het geluid dat voortkomt uit een soort houten Xylofoon, iets waar Mexicanen blijkens de hoeveelheid LP’s ook bijzonder aan gehecht zijn.
Alle klassiekers die u te horen krijgt als u bij – laten we zeggen – Steakhouse El Pacho of Restaurant Amigo gaat eten, komen voorbij. La Bamba staat zo ongeveer op iedere plaat maar ook Guadalajara of Besame Mucho zijn ruim vertegenwoordigd. Op een paar uitzonderingen na heten de muzikanten allemaal Miguel of José, zijn ze allemaal getooid met een sombrero en klinken ze alsof ze dat laatste glaasje Tequila beter hadden kunnen laten staan. Hoeveel Mexicaanser wilt u het hebben? Tenslotte is op bijna iedere hoes te lezen dat de muziek in Mexico is opgenomen, wat uiteindelijk ook weer niet al te veel gevraagd is als je een LP met Mexicaanse muziek koopt, maar kennelijk moesten argwanende toeristen met deze kreet over de streep worden getrokken.
U kunt van de muziek zeggen wat u wilt maar aan het enthousiasme van de muzikanten heeft het niet gelegen. Die krijsen, joelen of huilen er lustig op los. Luistert u bijvoorbeeld naar ‘De man uit Mexico’ die door zijn lied heen jankt alsof hij zojuist met een klisteerspuit tegen de griep is gevaccineerd.
Over vaccineren gesproken, ik denk dat ik maar eens een spuitje ga halen. Je weet tenslotte nooit waar het nog goed voor is!
