Kerstmis

Voor Kerstmis geldt eigenlijk hetzelfde als wat ik ook al over Sinterklaas schreef. De liedjes kan ik maar zo’n drie weken per jaar draaien en dat is ruim voldoende. Na de zesenvijftigste keer ‘Jingle bells’ heb ik het meestal wel gehad.

Kerstmis is ook het enige feest waarbij ik de weken ervoor leuker vind dan het feest zelf. De aanloop naar Kerstmis staat bol van de mooie beloftes – een dik pak sneeuw, vrede op aarde, een rendier met een rode neus – maar als puntje bij paaltje komt zit ik alleen maar met mijn schoonfamilie naar sentimentele kerstfilms te kijken. Voor serieuze muziekliefhebbers, en ik betwijfel sterk of ik daar onder val, zijn het barre tijden. Je kunt nergens komen of je hoort iemand op de achtergrond zingen dat hij van een witte kerst droomt. Het is bijna ondoenlijk om in het grote dennenbos aan kerstliedjes de bomen nog te zien. Werkelijk álle varianten aan kerstvertolkingen zijn er te verzinnen, ieder muziekgenre kent zijn kerstcompilatie en iedere bekende limburger, buitenlander óf nederlander heeft wel eens een kerstplaat opgenomen.
De oogst aan kerstplaten in mijn kast is trouwens niet erg groot. Dat komt omdat ik vooral altijd mijn uiterste best heb gedaan géén kerstplaten in huis te halen. De meeste kerstsingletjes die ik heb vallen onder de noemer reklameplaatjes, die je vroeger kado kreeg bij bijvoorbeeld de aankoop van een paar gordijnen, fotorolletjes of blikken soep. De mooiste vind ik een plaatje van Philips.
De hoesfoto laat ons twee kinderen zien die net hun kerstkado’s hebben uitgepakt. Het meisje op de foto is dolgelukkig met haar net gekregen pop maar de jongen vraagt zich vertwijfeld af wat hij met drie dezelfde speelgoedvrachtwagens moet. De reden daarvoor wordt binnenin de hoes gegeven; Tommy, het jongetje, heeft iets te vaak lopen roepen dat hij zo’n auto wilde hebben en nu heeft hij er dus drie van de kerstman gekregen! Als u dit ook niet grappig vindt moet u zich bedenken dat het plaatje uit 1961 stamt en toen hield men duidelijk van een ander soort humor dan nu.
De enige andere kerstplaten die ik nog wel eens voor de dag wil halen zijn twee LP’s waarvan de uitklaphoes een pop-up kerststal is. Die zijn vooral leuk voor onder de kerstboom want draaien doe ik ze niet. Maar mocht u nu de indruk krijgen dat ik een echte Kerstmishater ben dan klopt dat toch niet helemaal. Het is vooral de overdaad die me de das omdoet. Misschien is het feit dat het straks allemaal weer voorbij is wel het mooiste aan Kerstmis. Over een week of twee kunnen we er tenminste weer gewoon een jaar lang over dromen... en dat is meestal leuker dan de werkelijkheid.
Ondanks dat, fijne kerstdagen!

Sinterklaas 1

Slechts een paar weken per jaar kan en mág ik ze weer draaien; mijn Sinterklaasplaten. Hoewel ik ze het hele jaar door koop – als ik ze ergens op de kop kan tikken – bewaar ik het beluisteren ervan voor de laatste weken van november tot aan de verjaardag van de Goedheiligman.

Het voordeel van het kopen van Sinterklaasplaten buiten de officiële Sinterklaastijd is puur financiëel. Handelaren zijn tijdens de zomer, net als ik in mijn korte broek, nog lang niet in de stemming voor de koude decemberdagen en geven je de platen dan ook graag voor een schappelijk prijsje mee. Hun meewarige blikken én die van mijn familieleden neem ik dan ook graag op de koop toe!

De hoezen geven vaak een prachtig tijdsbeeld weer, hoewel ze bijna altijd dezelfde setting laten zien. Sinterklaas zit op een stoel en wat Pieten en een groepje kinderen staan er in een kringetje om heen. Mijn kinderen, die nog in Sinterklaas geloven, durf ik de hoezen eigenlijk niet te laten zien. Ik ben bang dat ze meteen van hun geloof vallen omdat ze doorhebben dat dat nooit dezelfde man kan zijn. Op sommige platenhoezen ziet hij er wel heel erg beroerd uit en ik twijfel af en toe of het niet gewoon een vrouw is die als Sinterklaas staat afgebeeld. Op één platenhoes komt hij in vol ornaat, mét mijter op, uit een sportvliegtuigje gestapt. Dat er na het huren van het dure vliegtuigje flink bezuinigd moest worden blijkt wel uit het feit dat zijn baard meer weg heeft van een dot uitgetrokken watten. En ook de Zwarte Pieten zien er soms uit alsof hun kleding door een handenarbeidsklas op maandagochtend in elkaar is geknutseld.

De periode van een paar weken in het jaar waarin ik de Sinterklaasplaten eindelijk mag draaien is ook wel lang genoeg, want zo heel opwindend is de muziek over het algemeen niet. Je hoort altijd dezelfde bekende Sinterklaasliedjes, al dan niet vals gezongen door een kinderkoor dat begeleid wordt door een verveeld orkestje. Maar af en toe zit er nog wel eens een onbekend liedje, een toespraak van de Goedheiligman of een vrolijke instrumentale medley tussen.

Eén van mijn vele nog lopende projekten is het samenstellen van een CD met louter onbekende Sinterklaasliedjes. Maar meestal is het allang weer Pasen tegen de tijd dat ik de moeite heb kunnen opbrengen om genoeg nummers te digitaliseren en ze op een CD te zetten met bijpassend hoesje. Maar goed, één zekerheid heb je: Sinterklaas komt ieder jaar weer terug, dus die CD gaat er ook ooit nog komen! Maar dan moet ik eerst eens mijn kerstcompilatie voor 2004 afronden…

Surf

Terwijl ik tijdens mijn vakantie, vanaf het strand naar de capriolen van de brandingsurfers lag te kijken, dwaalden mijn gedachten af naar… Tilburg!
Ik begrijp uw verbazing, surfen en Tilburg lijken net zo veel met elkaar te maken te hebben als, laten we zeggen, Jan Peter Balkenende en charismatisch leiderschap.

Toch werd in de ‘moderne industriestad’ ooit de basis gelegd voor mijn liefde voor surfmuziek. Voordat u afhaakt omdat het allemaal te cryptisch wordt eerst even een stukje muziekgeschiedenis om uw geheugen wat op te frissen.
Volgens de Pop-encyclopedie is surf een “begin jaren zestig in Californië ontstane muziekstroming, waarin de sterk op de voorgrond geplaatste elektrische gitaren de opwindende ervaring van surfen in muziek proberen te vatten”. Kijk, dat verklaart een hoop!

De eerste keer dat ik persoonlijk ‘de opwindende ervaring van surfen, gevat in muziek’ mocht ervaren was tijdens een concert van de Tilburgse surfband The Apemen. Of het concert ook in Tilburg plaatsvond kan ik me niet meer herinneren – dat zou misschien ook wel te veel eer voor de stad zijn – maar dat mijn leven na deze avond nooit meer hetzelfde zou zijn is duidelijk! Ik kende een paar van de leden van de Apemen nog van school, toen ze in een hardcore punkband speelden en ikzelf ook wat met muziek aanrommelde. Om de een of andere reden besloten ze op een mooie dag een surfband op te richten, nog vóór de grote surfrevival die de film Pulp FictionMisirlou van Dick Dale. in 1994 veroorzaakte met het nummer

Mensen die deze rubriek met enige regelmaat lezen zouden de indruk kunnen krijgen dat ik eigenlijk helemaal niet van muziek houd, maar u begrijpt, er zijn muziekstijlen waar ik voor de verandering een keer wél enthousiast van wordt. Ik heb in mijn hele leven nog nooit op een surfplank gestaan en het lijkt me verstandig om dat maar zo te houden, maar als surfen net zo prettig aanvoelt als hetgeen dat er in mij loskomt wanneer ik naar surfmuziek luister, dan moet het wel héél erg aangenaam zijn. Er zijn niet veel muziekstijlen waarbij ik de natuurlijke neiging voel om te gaan bewegen – je kunt het met de beste wil van de wereld geen dansen noemen – maar surf maakt iets in mij los waarvoor mijn vrouw al jaren last van plaatsvervangende schaamte krijgt.
Gelukkig voor haar zijn er niet zo heel veel surfbandjes meer over, de Apemen gaven hun laatste concert in januari dit jaar en Dick Dale, de zelfbenoemde ‘King of the surf guitar’ heeft zijn hele Europese tournee zojuist uitgesteld tot volgend jaar.
Dus mijn liefde voor surf, die ooit in gang werd gezet door een paar Tilbo’s, hou ik voorlopig maar binnenskamers, waar op dit moment de verwarming aanstaat en de zonnige Californische stranden wel heel ver weg zijn.

Voor de liefhebbers hier nog een paar persoonlijke favorieten:

The Ghastly Ones

The Phantom Surfers

The Bomboras

Man or Astro-man?

Satan's Pilgrims

Halloween

Ik had het geluk de afgelopen weken in Californië te mogen verblijven waar alles in het teken staat van Halloween. In Nederland worden de laatste jaren geforceerde pogingen gedaan om het ons ook door de strot te drukken en hoewel ik het een fantastisch feest vind denk ik dat het gewoon thuishoort in Amerika waar het een leuke traditie is.

Alles wat maar versierd kán worden met Halloween-prullaria is ook daadwerkelijk versierd. Televisie- en radiocommercials zijn aan Halloween aangepast of er speciaal voor gemaakt, boeken- en muziekzaken hebben een speciale Halloweenhoek en zelfs pretparken zijn in Halloweenstijl. Daarnaast heb je dan nog eens de vele pompoenenfestivals waar je ook meteen een ‘haunted house’ of een ‘spooky graveyard’ kunt bezoeken. U begrijpt, ik heb me niet hoeven vervelen de laatste drie weken, maar ik moet toegeven dat ik het meest ‘scary’ toch wel de bosbranden vond die rond om ons heen woedden en voor vele échte slachtoffers hebben gezorgd.

Je zou gemakkelijk een hele platenkast kunnen vullen met alle CD’s, LP’s en singles die speciaal voor Halloween zijn uitgebracht of voor het gemak onder die noemer worden verkocht. Niet alleen zijn er tientallen platen met enge geluiden en hoorspelen te vinden maar ook veel muzikanten passen er hun repertoir op aan.

Uiteraard heb ik me helemaal lopen verlekkeren in enkele (tweedehands)- platenzaken waar ik – eenmaal weer buiten – met boze blikken werd opgewacht door mijn vrouw en kinderen die zich bij de gedachte aan een zorgeloze vakantie toch echt iets anders hadden voorgesteld.

En hoewel mijn vakantiebudget het eigenlijk niet toestond heb ik toch de hand weten te leggen op wat illustratief beeld- en geluidsmateriaal. Dat dient trouwens een tweeledig doel; u krijgt uw broodnodige portie kennis opgediend en mijn honger naar vinyl is weer een beetje gestild. En ik kan u trouwens gerust stellen, de rest van de vakantie heb ik me volledig aangepast aan de interesses van mijn reisgenoten en die komen vreemd genoeg niet altijd met die van mij overeen!

De saaiste Halloweenplaten zijn de hoorspelen die bedoeld zijn als achtergrondgeluid bij een griezelig feestje. Naast hondengeblaf, ijzingwekkend geschreeuw en dichtslaande deuren hoor je bijvoorbeeld het gegrom en gehijg van het monster van Frankenstein. En hoewel ik bij de aanblik van zo’n LP wél kippenvel krijg heeft dat meestal een heel andere reden. Dat ik trillend met de hoes in mijn hand bij de kassa sta komt niet omdat ik bang ben voor de stem van Graaf Dracula of de lach van een heks maar simpelweg omdat ik de plaat niet meer uit handen wil geven, bang als ik ben dat iemand anders er mee vandoor gaat. Die hoorspelen ga je niet voor je lol een hele avond zitten beluisteren maar de hoezen zijn vaak het geld meer dan waard. Illustratoren hebben zich naar hartelust kunnen uitleven met het tekenen van allerhande ‘griezelige’ figuren en ook de typografie is om je vingers bij af te likken.

Voor de leuke muziek moet je bij de ‘monsterplaten’ zijn waarop speciaal voor dit genre gemaakte nummers te horen zijn. De bandnamen en titels van de liedjes spreken in dit geval boekdelen. Wat dacht u van The Executioners met het nummer ‘The Guillotine’ of Dead Elvi met ‘The creature stole my surfboard’. Maar ook ‘The Thing’ van Curtis and the Creepers en Rob Zombie and The Ghastly Ones met het liedje Halloween (she get so mean) doen mij – weliswaar van geluk – rillen.

Mijn mooiste Halloweenplaat echter kocht ik ooit in Nederland en is een min of meer illegaal samengestelde verzamelaar. De plaat heeft oranjegekleurd vinyl en bevat een uitklaphoes met aan de binnenkant een Halloweenstripverhaal en een Halloweenposter. Zoveel spannends voor je geld, je zou er bijna bang van worden!

Taalcursussen

Ik las in de krant dat Nederlanders dit jaar in oktober massaal op vakantie gaan omdat de zomer van 2007 zo beroerd was. Aangezien ik ook tot die groep behoor en nog geen vakantie heb gehad, had ik alle tijd om me een beetje goed voor te bereiden. Gelukkig heb ik wat taalcursussen in mijn platenkast waarmee ik enthousiast aan de slag ben gegaan.

Maar een taal leren door het luisteren naar een grammofoonplaat is een zware opgave en ik vraag me dan ook hardop af of er eigenlijk ooit iemand vloeiend heeft leren spreken door zo’n cursus. Eén van die cursussen in mijn kast is bedoeld om Duits te leren spreken. De platen zijn samengesteld door Godfried Bomans en in zijn voorwoord waarschuwt hij al meteen voor de gevaren van een taalcursus. Een gemiddelde Duitser heeft minstens zeven jaar nodig gehad om zijn moedertaal goed te leren spreken, dus denk maar niet dat je dat als stomme Hollander eventjes in ‘n paar weken voor elkaar krijgt! Het is maar dat je weet waar je aan begint…
En dan is Duits nog niet eens zo’n moeilijke taal voor ons Hollanders.

Op één van de singles wordt duidelijk waarom de meeste taalcursussen zo verschrikkelijk saai zijn om naar te luisteren. De verteller zegt dat een baby leert spreken door woorden steeds maar weer te herhalen. En dat is dus wat er op de meeste taalcursusplaten ook gebeurt. Met een zo eentonig mogelijke stem worden woorden en zinnen opgesomt die je moet herhalen totdat je genoeg gebrainstormd bent en de taal vloeiend spreekt. Maar ik betwijfel het of een buitenlander graag een gesprekje met je wil aangaan als je in hetzelfde tempo en met dezelfde articulatie spreekt als de meeste vertellers op de platen.

Een goed voorbeeld daarvan is ‘Nederlands voor Amerikanen’ uit 1957. De plaat heeft een prachtige hoes en is vooral grappig omdat je als Nederlander je moedertaal vanuit het perspectief van een buitenlander te horen krijgt. Maar ook hier lijkt degene van wie je de taal moet leren niet echt gemotiveerd. Hij noemt de cursus het begin van een avontuur maar praat met zo'n monotone stem dat het je moeite kost om al niet tijdens de eerste les in een diepe slaap te vallen!

Eén van de leukere taalcursusplaatjes is eigenlijk alleen maar een aankondiging voor de Spaanse televisie-cursus ¡Vamos a ver! van Teleac. Het plaatje is een stuk interessanter dan de meeste andere taalcursussen omdat er onder andere muziek opstaat van het Cocktail Trio. En ik vind over het algemeen álles waar muziek van het Cocktail Trio opstaat interessant!

Als je al die taalcursussen nog eens rustig hebt doorgenomen wil je eigenlijk alleen nog maar naar Zoutelande of Texel op vakantie gaan. In ieder geval niet meer naar een ver land waar geen Nederlands gesproken wordt, al is de voertaal in onze badplaatsen natuurlijk Duits. Ik kan eigenlijk maar gewoon beter thuisblijven en in mijn luie stoel met een taalcursus op de platenspeler, oktober proberen te overleven. Dromen over andere landen is misschien wel veel leuker dan er daadwerkelijk zijn…

Leeg

In een van mijn vorige columns schreef ik over een geheimzinnig plaatje zonder hoesje waar alleen wat gesproken tekst op te horen was. Een collega hielp me op weg door te vertellen dat de tekst Arabisch is en om precies te zijn Egyptisch. Volgens haar is het een dankwoord of rapportage over iets. Meer chocola kon ze er ook niet van maken, maar het is in ieder geval iets.

Verder vond ik op internet wat informatie over deze ‘auto-recordings’. En hoewel er geen foto’s of duidelijke omschrijvingen te vinden zijn weet ik inmiddels dat er vroeger blijkbaar een soort van ‘pasfotohokjes’ zijn geweest waar je in plaats van foto’s singletjes kon laten maken. Hoe het allemaal precies werkte heb ik niet kunnen ontdekken maar het was mogelijk om gesproken tekst of zang in een hokje op te nemen dat vervolgens op vinyl werd geperst. Op internet zijn wat voorbeelden van de Calibre plaatjes te vinden die eigenlijk een stukje leuker zijn om naar te luisteren dan mijn singletje. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de volgende twee voorbeelden op http://bhttp://blogfiles.wfmu.org en http://showcase.thebluebus.nl. Ik blijf het een curieus iets vinden en ik zal u op de hoogte houden als ik hier nog meer informatie over heb.

Bij mijn ‘auto-recording’ plaatje heeft – denk ik – nooit een hoesje gehoord, maar die onzekerheid kan ik maar moeilijk verdragen. Het is iets waar je als platenverzamelaar wel vaker tegenaan loopt. Vaak wéét ik niet of het plaatje dat ik in handen heb wel ooit een hoesje heeft gehad. Maar andersom gebeurt het natuurlijk ook dat ik sta te kwijlen boven een hoes en dan pas ontdek dat het singletje of de LP ontbreekt. Ik heb een aantal lege hoesjes en hoezen in mijn kast staan waarvan ik de bijbehorende platen overigens niet echt mis. Da’s het voordeel als je je aankopen voor een groot deel laat beslissen door de hoezen. En ik heb nog altijd liever helemaal géén single dan dat er een verkeerde inzit. Want er is niks frustrerender dan dat, vooral als je het thuis pas ontdekt. Iedere ervaren platenkoper controleert zijn aankopen natuurlijk altijd eerst voordat hij of zij de handelaar geld geeft maar zo zit ik niet in elkaar. Mijn opwinding neemt het altijd van me over en meestal kom ik thuis bij een kopje koffie en de bemoedigende woorden van mijn vrouw pas weer een beetje tot bedaren. Maar in die situatie ontdekken dat je de verkeerde single in het juiste hoesje hebt gekocht is funest. Althans mijn humeur wordt er over het algemeen niet beter op.
Mocht u bij het zien van deze kleine selektie van lege hoezen medelijden met me krijgen dan kunt u mij natuurlijk altijd uw eigen ‘hoesloze’ plaatjes toezenden. Misschien zitten de ‘missing links’ er wel tussen…

Voetbal

De transfermarkt is gesloten en het nieuwe voetbalseizoen is weer in volle gang. Als kind had ik nooit veel interesse in voetbal en hoewel ik het in de achtergrond nu wel een beetje volg, is dat nooit helemaal veranderd.

Voor een groot deel komt dat waarschijnlijk door mijn vader die een groot voetbalhater is. Maar aangezien ik hem niet overal de schuld van wil geven als het over mijn opvoeding gaat denk ik dat het vooral door mijn eigen onhandigheid op sportief gebied komt. Ik ben het type dat altijd als laatste gekozen werd bij de gymles en daar was een goede reden voor kan ik u toevertrouwen. Om precies te zijn, ik hoorde bij die laatste twee leerlingen die uiteindelijk maar door de docent ‘verdeeld’ werden omdat het anders wel heel lang ging duren voordat de teams compleet waren!

Misschien dat het daarom ook zo lang heeft geduurd voordat er platen over voetbal in mijn kast terecht zijn gekomen. Ik heb nooit een goede reden gehad ze te kopen. Op de singles en LP’s wordt meestal ‘gezongen’ door voetballers die ik toch niet ken, laat staan dat ik iets van de clubs weet waar ze voor spelen. En dan heb je eigenlijk nog geluk, want voor hetzelfde geld worden de liedjes door de supporters gezongen. Zingende supporters in een stadion vind ik prima maar op plaat ligt dat toch wat gevoeliger.
Voor de muziek op de platen hoef je het meestal ook niet te doen want die is van hetzelfde soort karnavalskraker zoals we die al kennen van zingende wielrenners, bouwvakkers of willekeurig welke beroepsgroep.

Een uitzondering is een heel klein flexiplaatje met daarop hoogtepunten uit de finale wedstrijd tussen Real Madrid en Ajax die gespeeld werd op 25 april 1973 in Madrid. Dat is veel voetbalkennis voor iemand die niet van voetbal zegt te houden zult u denken, maar ik weet dit ook alleen maar omdat het op het bijbehorende hoesje staat. Het plaatje hoorde bij een Europa Cup album dat je kon kopen bij ‘uw SRV-man’.

De mooiste voetbalplaat in mijn kast vind ik eigenlijk die van Wilhelmina 65+.
Dat ‘65+’ slaat op de leeftijd van de club uit Weert en niet op die van de spelers, al zou je dat, afgaande op de foto, waarschijnlijk ook wel geloven. De ondertitel is een fraai stukje poëzie dat ik speciaal voor alle trouwe Willem II supporters die deze site met enige regelmaat bezoeken vertaald zal weergeven: ‘Wilhelmina is nu 65 jaar maar jong van been, da’s zeker waar!’ En als u bij het luisteren naar het liedje de naam Wilhelmina vervangt door uw eigen favoriete club dan zijn we allemaal tevreden. Moge de beste winnen!

Geheime boodschappen

Veel singles koop ik puur uit nieuwsgierigheid. Meestal ga ik af op het hoesje maar als dat er niet (meer) omheen zit laat ik me leiden door het etiket op het plaatje. Zo kwam ik ooit een singletje tegen zonder hoes. Het had een kleiner formaat en was een stuk dikker dan ‘normale’ singles.

Het plaatje had maar aan een kant groeven en was bedrukt met de raadselachtige tekst: ‘auto recording’. Het singletje was van uitgever Calibre en kwam oorspronkelijk uit Engeland. Als ik zo’n plaatje tegenkom sta ik altijd schuimbekkend en met het zweet in mijn handen in mijn broekzak naar geld te zoeken. Het plaatje laat ik niet meer los uit angst dat iemand anders er mee vandoor dreigt te gaan. Dit zijn de momenten die je als platenverzamelaar koestert! Alle uren dat je met pijn in je knieën door stoffige dozen loopt te zoeken worden in één klap beloond. En het ergste is nog, dat je al op je klompen kunt aanvoelen dat bij het beluisteren van je ‘gouden’ vondst de teleurstelling groter zal zijn dan het geluk dat je ten deel viel toen je het plaatje vond.
Eigenlijk is het verzamelen van muziek dus één grote sado-masochistische aangelegenheid!

Maar nu terug naar het ‘geheimzinnige’ singletje. Op het plaatje staat alleen maar gesproken tekst en dan ook nog in een mij totaal vreemde taal. Het klinkt als Arabisch maar het kan net zo goed Hebreeuws of Indiaas zijn. Ik heb het vermoeden dat het een geheime boodschap bevat. Een aanwijzing bij een onopgelost raadsel of misschien een gesproken brief van een zelfmoordterrorist aan zijn familie. Als iemand mij de betekenis ervan kan geven dan beloof ik niks door te vertellen.

Hoewel, misschien wil ik het gewoon niet weten. Mijn fantasie is altijd mooier dan de werkelijkheid…

Update

Hoewel ik best een gelukkig mens ben, ontbreekt het mij aan twee belangrijke zaken die mijn leven nog net een beetje zouden kunnen veraangenamen: tijd en geld. Met dat laatste valt nog wel te leven maar van het eerste kun je eigenlijk niet genoeg hebben. Het een sluit het ander niet uit; als je veel geld hebt – en dus niet meer hoeft te werken – krijg je er vanzelf meer tijd bij. Dat wil zeggen, vrije tijd, want ouder zul je er natuurlijk niet door worden.

Andersom is het lastiger, want hoe meer vrije tijd je hebt, hoe meer geld je waarschijnlijk uit zult geven en dus is de kans groot dat je dan weer snel platzak bent. Zo zou het bij mij althans uitpakken als ik te veel geld had. Maar maakt u zich om mij geen zorgen. Deze column kost me alleen maar geld en zoals het er nu naar uitziet zal ik met mijn salaris ook niet snel rijk worden!
Mijn platen-verzameling doet gelukkig geen al te grote aanslag op mijn bankrekening, al overdrijf ik dat wel graag een beetje. Mijn kinderen lopen nog niet in lompen en onze maaltijden komen niet van de voedselbank. Maar het ontbreekt me dus vooral aan genoeg tijd om alles te doen wat ik zou willen doen en daarom dat ik deze week maar eens gebruik om alle columns een beetje te updaten. Ik probeer bij elke platenhoes die ik afbeeld of bij elke naam van artiest of titel die ik noem een geluidsbestandje of linkje naar een site te plaatsen. Dat maakt het namelijk allemaal wat interessanter. Afgelopen weken had ik hier en daar al wat toegevoegd maar ik wil nu eigenlijk alles eerst op orde hebben voordat er weer wat nieuws bijkomt. Het is tenslotte het begin van een nieuw schooljaar en dat betekent dat we weer met een schone lij kunnen beginnen.
Dus als u zegt, dit is allemaal oud nieuws wat die Bas ons probeert te slijten dan heeft u helemaal gelijk. Dat trouwens alle afbeeldingen bij dit artikel iets met drank te maken hebben berust puur op toeval en heeft niks te maken met het feit dat ik nu een koud biertje opentrek. Het is maar dat u het weet…

Pretparken

Bokito zit weer veilig in zijn hok en de Python in De Efteling rijdt weer trouw zijn rondjes alsof er zich nooit problemen hebben voorgedaan. In mijn platenkast kwam ik een singletje van de De Efteling tegen dat stamt uit de tijd dat de grootste attraktie in het pretpark nog Holle Bolle Gijs was. Daarin kom je alleen maar vast te zitten als je je net door Gijs verorberde afval uit zijn keel probeert te vissen. Dat wil ik trouwens niemand aanraden om te doen.

Op het Efteling grammofoonplaatje staat een hoorspelachtige rondleiding met échte geluiden uit het park. Dat klopt grotendeels ook wel maar de papegaai die alles wat je zegt versneld herhaalt klinkt nu ineens heel anders! Het irritante beest geeft hier een nogal bijdehand antwoord zoals ik hem dat in de Efteling nooit heb horen doen...
Van Diergaarde Blijdorp, waar Bokito verblijft, heb ik helaas geen singletje of LP in huis maar dat gemis wordt ruimschoots goed gemaakt door een flexisingletje mét boekje van Ouwehands Dierenpark. Het plaatje heet ‘De fijnste dag van het jaar’ maar ik twijfel welke dag daarmee bedoelt wordt. Ikzelf wordt altijd bevangen door een vlaag van lichte depressie als ik in een dierentuin rondloop. De dieren voor wie het dus eigenlijk elke dag ‘de fijnste van het jaar’ zou moeten zijn liggen als ik er ben altijd lusteloos in hun veel te kleine kooi voor zich uit te staren. Alleen wanneer een oppasser een homp vlees naar binnen gooit zijn de dieren bereid een rondje extra te lopen.
Het blijft een raar fenomeen zo’n pretpark. Vantevoren weet je al dat het allemaal nep is en toch laat je je iedere keer weer verleiden om er heen te gaan. Dat is in mijn geval dan goed vergelijkbaar met het kopen van LP’s en singles. Van veel van mijn aankopen weet ik bij de kassa al dat het bij thuiskomst een teleurstelling wordt en toch sta ik iedere keer weer opgewonden naar mijn geld te zoeken.
De mooiste plaat uit mijn kast waarvan alleen de hoes iets met pret- of dierenparken te maken heeft is de LP ‘Raampjes dicht, oren open’ van De Marjando’s. Op de foto, die in Burgers Dierenpark is gemaakt, zien we de Marjando’s in een auto zitten met, geheel in tegenspraak met de titel van de plaat, de ramen open!
Naast de wagen, die ook nog een lekke band lijkt te hebben, maar dat kan mijn verbeelding zijn, zien we een leeuwenpaar ongeïntereseerd de andere kant opkijken.
De jongste van de Marjando’s heeft weliswaar een geweer in zijn handen waarmee hij op één van de leeuwen richt maar als hij net zo goed kan schieten als muziek maken geef ik hem weinig overlevingskansen. Eigenlijk vind ik alles mooi aan de Marjando’s behalve hun muziek. Het is geheel instrumentaal en lijkt uit één zielig orgeltje te komen in plaats van een viermansorkest. Maar die hoes maakt alles goed en ik ben zelfs bereid geweest om voor deze rubriek de hele plaat af te speuren op zoek naar één acceptabel nummer om te digitaliseren. U ziet het, ook ik ben de kwaadste niet en hopelijk kunnen we dat van Bokito ook blijven zeggen…

Wielrennen

Nu de Tour de France voorbij is en er in ieder Nederlands dorp de komende weken wel een profronde gereden wordt, leek mij de tijd rijp om in mijn platenkast op zoek te gaan naar platen die iets met wielrennen of fietsen te maken hebben. En dat zijn er niet zo heel veel moet ik eerlijkheidshalve bekennen.

Ik kwam een single tegen uit 1981 die de renners van de ploeg van Peter Post hebben opgenomen. Op de hoes zien we de complete wielrenploeg met bekende renners als Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Kneteman. Op een carnavalsdeun zingen ze dat ze de toer gaan winnen en dat ze de beste zijn. Dat zijn ze uiteraard ook wel, maar niet op zanggebied, al zal niemand daar vreemd van opkijken. Op de b-kant van de single staat een reklamelied voor het fietsmerk Raleigh waar de mannen van Post op rondreden. En dat is natuurlijk een hele slimme zet van de makers. Je hoopt dat de zingende wielrenners een hitje scoren en je de mensen op die manier ongewild reklame voor een fietsmerk in hun maag kunt splitsen.
Hetzelfde gebeurt bij het singletje ‘Kom fietsen in het hart van Brabant’. Het plaatje dat werd uitgegeven door de VVV gaat niet zozeer over wielrennen maar vertelt waarom fietsen in ons eigen Brabant toch zo leuk is. De b-kant echter maakt ongegeneerd reklame voor het fietsmerk Union. Zo zie je, Rasmussen bedonderd alles en iedereen door te liegen maar zelfs dát was voor de makers van deze singles nog te veel moeite! Ze draaien er niet omheen want op beide singles is de merknaam duidelijk op de voorkant van het hoesje te lezen.

Nee, dan de LP uit 1967 van ene Jean Segurel met de titel ‘Au bol d'or des Monédières”. Mijn Frans is van een dusdanig niveau dat ik er een woordenboek bij heb moeten nemen om enigszins te begrijpen waar de titel op sloeg. Welnu, beste lezers, de ‘bol d’or’ uit de titel is een gouden beker die men kan winnen bij een wielerwedstrijd die voor zover ik kon nagaan nog steeds plaatsvindt in het berggebied ‘Les Monédières’ ergens in Frankrijk. En de Franse accordeonist heeft daar dus een plaat over gemaakt. De prachtige hoes laat ons Jean zien omgeven door een groepje wielrenners die klaar zijn voor de beklimming.
Laat ik het maar voorzichtig zeggen, de muziek op de LP is niet echt mijn glaasje prik. Maar vreemd genoeg staat er één nummer op dat me wel kan bekoren. Halverwege het deuntje dat klinkt als een gezellig volkswijsje stopt de muziek en beginnen een paar mannenstemmen druk met elkaar te praten. Ik kan er geen woord van verstaan maar het is intrigerend. Hebben ze ruzie omdat ze het accordeonspel van Jean ook beu zijn of zijn het de wielrenners van de foto die onderhand wel eens verder willen omdat ze de Monédières nog moeten beklimmen? Wie het wel verstaat mag het zeggen maar waarschijnlijk is de werkelijkheid lang niet zo leuk...

Ansichtkaarten

De vakantie is in volle gang dus de eerste ansichtkaarten vallen alweer op de deurmat. Dat herinnerde me er aan dat ik nog wat singletjes in de vorm van ansichtkaarten in mijn platenkast heb staan.

De plaatjes die ik in mijn kast vond zijn allemaal ongeadresseerd dus ze zijn nooit als ansichtkaart verstuurd. Dat is wel jammer want ik vraag me af hoe zo’n kaart na de lange reis geklonken moet hebben. Ik vermoed dat de meeste mensen de kaarten kochten als aandenken aan hun vakantie. Op de meeste plaatjes is alleen maar muziek te horen en verder geen geluiden of verhalen over de toeristische attraktie. Dat is wel jammer want het maakt ze minder interessant om naar te luisteren.

Een leuke uitzondering is het singletje van ski-school Arosa in Zwitserland. Daarop staat een heus ski-lied, gezongen door Jodelclub Arosa. Het is een variant op de bekende carnavals hoempapakrakers maar het is in ieder geval speciaal gemaakt voor dit doel. De laatste regel van het refrein luidt veelzeggend: Arosa, ja nur du allein, wir rufen dir Skiheil - Skiheil, Skiheil, Skiheil!

Een andere ansichtkaartflexi is er één uit Lourdes en bevat niet alleen een religieus lied, maar begint eerst met een franstalig gebed. Da’s dan in ieder geval waar voor je goeie geld! De muziek op de andere singletjes is soms nogal verrassend te noemen. Op één plaatje met daarop een Nederlands havengezicht staat het nummer ‘When the saints go marching in’. Voor zover ik weet heeft dat nummer net zoveel met Nederlandse havens te maken als Theo Ilburg met ‘goede smaak’. ‘The Saints’ is van origine een Amerikaans gospelnummer dat vooral gespeeld werd bij begrafenissen. Het nummer wordt door jazzmusici soms ook wel ‘Het monster’ genoemd en dat is niet positief bedoeld. Ik weet niet wat de makers van de ansichtkaart over hun stad of land wilden vertellen maar misschien hadden ze beter een ander deuntje kunnen kiezen om dat duidelijk te maken.
Vreemd genoeg heeft de muziek op geen enkele van mijn Nederlandse ansichtkaartsingles ook maar iets met Holland te maken. Je zou toch eerder een liedje als ‘Tulpen uit Amsterdam’ verwachten bij een Frau Antje in een tulpenveld maar wij worden verblijd met een soort calypsoversie van het lied Diana.

Het ergste is eigenlijk wel het singletje met een Amsterdams stadsbeeld waarop een in het Frans gezongen liedje staat met de titel ‘l’Amour’. Oké, de Wallen zou je met een beetje fantasie wel in verband kunnen brengen met liefde. Maar ik persoonlijk zou ‘Aan de Amsterdamse grachten’ als melodie toepasselijker hebben gevonden. Waarschijnlijk waren de plaatjes gewoon voorlopers van de Europese samenwerking en wereldomvattende handel en moet ik niet zo zeuren. Mijn vakantiekaarten worden dit jaar tenslotte ook verstuurd via TNT en wat is dáár eigenlijk Nederlands aan?