Bikini’s

De zomervakantie is in volle gang en aangezien de komkommertijd zich niet leent om een serieus onderwerp aan te snijden waarmee ik deze rubriek kan vullen, heb ik maar eens een stapeltje ‘bikiniplaten’ uit mijn kast getrokken. Ofwel, grammofoonplaten waarbij op de hoes een afbeelding staat van een dame in, u kunt het zelf eigenlijk al invullen, bikini. Dan heeft u in ieder geval iets prettigs om naar te kijken als u – versuft door de warmte –een beetje doelloos rondsurft op het wereldwijde web.




Ik kan er nog een educatief tintje aan geven door het een en ander te vertellen over de bikini. Waarschijnlijk zal het u allemaal een rotzorg zijn maar ik vind het wel een geruststellende gedachte dat ik er uiteindelijk nog wat van opsteek als ik mijn vakantiegeld spendeer aan grammofoonplaten die ieder ander weldenkend mens gewoon bij het grofvuil zou zetten.

De bikini is een tweedelig zwempak, zo lees ik op Wikipedia, dat in 1946 op de Parijse catwalk gelanceerd werd door een Franse auto-ingenieur. En dat roept al gelijk de vraag op: waarom ontwerpt een man die alles van de werking van een auto af weet, badkleding voor vrouwen? Overigens wilde destijds geen van de modellen het onzedige kledingstuk showen dus maakte hij gebruik van de diensten van een naaktdanseres. Aanvankelijk had de bikini weinig succes. In sommige landen werd hij verboden en het Vaticaan noemde hem immoreel, maar onder invloed van Hollywoodsterren en feministen won de bikini in de jaren zeventig aan succes. Dat laatste is ook wel frappant, omdat ik altijd gedacht heb dat feministen er juist alles aan deden om als vrouw zo onaantrekkelijk mogelijk voor mannen te zijn.

De naam bikini komt overigens van het eiland Bikini waar, net voor het ding het levenslicht zag, een atoombom was getest. Volgens de ontwerper moest het badpak “inslaan als een bom”.

Verder kan ik u mededelen dat het tweedelige badpak al van zeer oude afbeeldingen bekend is. Wandschilderingen en een mozaïek uit de 4e eeuw na Christus op Sicilië tonen een vergelijkbaar kledingstuk. Wat meteen weer de vraag oproept wat die Franse auto-ingenieur in 1946 dan werkelijk heeft uitgevonden? De bikini bestond toen namelijk al zo’n 1500 jaar!

Mijn bikini-grammofoonplaten hebben, buiten het feit dat op de hoes een dame in bikini staat afgebeeld, verder hoegenaamd niks met het badkledingstuk te maken. Je zou verwachten dat de platen dan in ieder geval vol staan met zomerse muziek maar ook dat is lang niet altijd het geval. Het zijn in de meeste gevallen verzamel LP’s waarbij de dame in bikini werd ingezet als lokmiddeltje. De enige bikini-grammofoonplaat in mijn kast die ook echt over bikini’s gaat is een reclameplaatje uit 1979 van het zwemkledingmerk Tweka. Het singletje werd weggeven aan winkeliers van wie op hun beurt verwacht werd dat ze hun zaak gingen volhangen met Tweka badmode. Of ze dat gedaan hebben weet ik niet, feit is wel dat het merk in 2010 nog altijd bestaat.

Mij heeft het in ieder geval een aardig singletje opgeleverd. Van alle bikiniplaten is het misschien niet de mooiste om naar te kijken, het is wel de leukste om naar te luisteren. Nog een fijne zomer!