Geheime boodschappen

Veel singles koop ik puur uit nieuwsgierigheid. Meestal ga ik af op het hoesje maar als dat er niet (meer) omheen zit laat ik me leiden door het etiket op het plaatje. Zo kwam ik ooit een singletje tegen zonder hoes. Het had een kleiner formaat en was een stuk dikker dan ‘normale’ singles.

Het plaatje had maar aan een kant groeven en was bedrukt met de raadselachtige tekst: ‘auto recording’. Het singletje was van uitgever Calibre en kwam oorspronkelijk uit Engeland. Als ik zo’n plaatje tegenkom sta ik altijd schuimbekkend en met het zweet in mijn handen in mijn broekzak naar geld te zoeken. Het plaatje laat ik niet meer los uit angst dat iemand anders er mee vandoor dreigt te gaan. Dit zijn de momenten die je als platenverzamelaar koestert! Alle uren dat je met pijn in je knieën door stoffige dozen loopt te zoeken worden in één klap beloond. En het ergste is nog, dat je al op je klompen kunt aanvoelen dat bij het beluisteren van je ‘gouden’ vondst de teleurstelling groter zal zijn dan het geluk dat je ten deel viel toen je het plaatje vond.
Eigenlijk is het verzamelen van muziek dus één grote sado-masochistische aangelegenheid!

Maar nu terug naar het ‘geheimzinnige’ singletje. Op het plaatje staat alleen maar gesproken tekst en dan ook nog in een mij totaal vreemde taal. Het klinkt als Arabisch maar het kan net zo goed Hebreeuws of Indiaas zijn. Ik heb het vermoeden dat het een geheime boodschap bevat. Een aanwijzing bij een onopgelost raadsel of misschien een gesproken brief van een zelfmoordterrorist aan zijn familie. Als iemand mij de betekenis ervan kan geven dan beloof ik niks door te vertellen.

Hoewel, misschien wil ik het gewoon niet weten. Mijn fantasie is altijd mooier dan de werkelijkheid…

Update

Hoewel ik best een gelukkig mens ben, ontbreekt het mij aan twee belangrijke zaken die mijn leven nog net een beetje zouden kunnen veraangenamen: tijd en geld. Met dat laatste valt nog wel te leven maar van het eerste kun je eigenlijk niet genoeg hebben. Het een sluit het ander niet uit; als je veel geld hebt – en dus niet meer hoeft te werken – krijg je er vanzelf meer tijd bij. Dat wil zeggen, vrije tijd, want ouder zul je er natuurlijk niet door worden.

Andersom is het lastiger, want hoe meer vrije tijd je hebt, hoe meer geld je waarschijnlijk uit zult geven en dus is de kans groot dat je dan weer snel platzak bent. Zo zou het bij mij althans uitpakken als ik te veel geld had. Maar maakt u zich om mij geen zorgen. Deze column kost me alleen maar geld en zoals het er nu naar uitziet zal ik met mijn salaris ook niet snel rijk worden!
Mijn platen-verzameling doet gelukkig geen al te grote aanslag op mijn bankrekening, al overdrijf ik dat wel graag een beetje. Mijn kinderen lopen nog niet in lompen en onze maaltijden komen niet van de voedselbank. Maar het ontbreekt me dus vooral aan genoeg tijd om alles te doen wat ik zou willen doen en daarom dat ik deze week maar eens gebruik om alle columns een beetje te updaten. Ik probeer bij elke platenhoes die ik afbeeld of bij elke naam van artiest of titel die ik noem een geluidsbestandje of linkje naar een site te plaatsen. Dat maakt het namelijk allemaal wat interessanter. Afgelopen weken had ik hier en daar al wat toegevoegd maar ik wil nu eigenlijk alles eerst op orde hebben voordat er weer wat nieuws bijkomt. Het is tenslotte het begin van een nieuw schooljaar en dat betekent dat we weer met een schone lij kunnen beginnen.
Dus als u zegt, dit is allemaal oud nieuws wat die Bas ons probeert te slijten dan heeft u helemaal gelijk. Dat trouwens alle afbeeldingen bij dit artikel iets met drank te maken hebben berust puur op toeval en heeft niks te maken met het feit dat ik nu een koud biertje opentrek. Het is maar dat u het weet…

Pretparken

Bokito zit weer veilig in zijn hok en de Python in De Efteling rijdt weer trouw zijn rondjes alsof er zich nooit problemen hebben voorgedaan. In mijn platenkast kwam ik een singletje van de De Efteling tegen dat stamt uit de tijd dat de grootste attraktie in het pretpark nog Holle Bolle Gijs was. Daarin kom je alleen maar vast te zitten als je je net door Gijs verorberde afval uit zijn keel probeert te vissen. Dat wil ik trouwens niemand aanraden om te doen.

Op het Efteling grammofoonplaatje staat een hoorspelachtige rondleiding met échte geluiden uit het park. Dat klopt grotendeels ook wel maar de papegaai die alles wat je zegt versneld herhaalt klinkt nu ineens heel anders! Het irritante beest geeft hier een nogal bijdehand antwoord zoals ik hem dat in de Efteling nooit heb horen doen...
Van Diergaarde Blijdorp, waar Bokito verblijft, heb ik helaas geen singletje of LP in huis maar dat gemis wordt ruimschoots goed gemaakt door een flexisingletje mét boekje van Ouwehands Dierenpark. Het plaatje heet ‘De fijnste dag van het jaar’ maar ik twijfel welke dag daarmee bedoelt wordt. Ikzelf wordt altijd bevangen door een vlaag van lichte depressie als ik in een dierentuin rondloop. De dieren voor wie het dus eigenlijk elke dag ‘de fijnste van het jaar’ zou moeten zijn liggen als ik er ben altijd lusteloos in hun veel te kleine kooi voor zich uit te staren. Alleen wanneer een oppasser een homp vlees naar binnen gooit zijn de dieren bereid een rondje extra te lopen.
Het blijft een raar fenomeen zo’n pretpark. Vantevoren weet je al dat het allemaal nep is en toch laat je je iedere keer weer verleiden om er heen te gaan. Dat is in mijn geval dan goed vergelijkbaar met het kopen van LP’s en singles. Van veel van mijn aankopen weet ik bij de kassa al dat het bij thuiskomst een teleurstelling wordt en toch sta ik iedere keer weer opgewonden naar mijn geld te zoeken.
De mooiste plaat uit mijn kast waarvan alleen de hoes iets met pret- of dierenparken te maken heeft is de LP ‘Raampjes dicht, oren open’ van De Marjando’s. Op de foto, die in Burgers Dierenpark is gemaakt, zien we de Marjando’s in een auto zitten met, geheel in tegenspraak met de titel van de plaat, de ramen open!
Naast de wagen, die ook nog een lekke band lijkt te hebben, maar dat kan mijn verbeelding zijn, zien we een leeuwenpaar ongeïntereseerd de andere kant opkijken.
De jongste van de Marjando’s heeft weliswaar een geweer in zijn handen waarmee hij op één van de leeuwen richt maar als hij net zo goed kan schieten als muziek maken geef ik hem weinig overlevingskansen. Eigenlijk vind ik alles mooi aan de Marjando’s behalve hun muziek. Het is geheel instrumentaal en lijkt uit één zielig orgeltje te komen in plaats van een viermansorkest. Maar die hoes maakt alles goed en ik ben zelfs bereid geweest om voor deze rubriek de hele plaat af te speuren op zoek naar één acceptabel nummer om te digitaliseren. U ziet het, ook ik ben de kwaadste niet en hopelijk kunnen we dat van Bokito ook blijven zeggen…

Wielrennen

Nu de Tour de France voorbij is en er in ieder Nederlands dorp de komende weken wel een profronde gereden wordt, leek mij de tijd rijp om in mijn platenkast op zoek te gaan naar platen die iets met wielrennen of fietsen te maken hebben. En dat zijn er niet zo heel veel moet ik eerlijkheidshalve bekennen.

Ik kwam een single tegen uit 1981 die de renners van de ploeg van Peter Post hebben opgenomen. Op de hoes zien we de complete wielrenploeg met bekende renners als Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Kneteman. Op een carnavalsdeun zingen ze dat ze de toer gaan winnen en dat ze de beste zijn. Dat zijn ze uiteraard ook wel, maar niet op zanggebied, al zal niemand daar vreemd van opkijken. Op de b-kant van de single staat een reklamelied voor het fietsmerk Raleigh waar de mannen van Post op rondreden. En dat is natuurlijk een hele slimme zet van de makers. Je hoopt dat de zingende wielrenners een hitje scoren en je de mensen op die manier ongewild reklame voor een fietsmerk in hun maag kunt splitsen.
Hetzelfde gebeurt bij het singletje ‘Kom fietsen in het hart van Brabant’. Het plaatje dat werd uitgegeven door de VVV gaat niet zozeer over wielrennen maar vertelt waarom fietsen in ons eigen Brabant toch zo leuk is. De b-kant echter maakt ongegeneerd reklame voor het fietsmerk Union. Zo zie je, Rasmussen bedonderd alles en iedereen door te liegen maar zelfs dát was voor de makers van deze singles nog te veel moeite! Ze draaien er niet omheen want op beide singles is de merknaam duidelijk op de voorkant van het hoesje te lezen.

Nee, dan de LP uit 1967 van ene Jean Segurel met de titel ‘Au bol d'or des Monédières”. Mijn Frans is van een dusdanig niveau dat ik er een woordenboek bij heb moeten nemen om enigszins te begrijpen waar de titel op sloeg. Welnu, beste lezers, de ‘bol d’or’ uit de titel is een gouden beker die men kan winnen bij een wielerwedstrijd die voor zover ik kon nagaan nog steeds plaatsvindt in het berggebied ‘Les Monédières’ ergens in Frankrijk. En de Franse accordeonist heeft daar dus een plaat over gemaakt. De prachtige hoes laat ons Jean zien omgeven door een groepje wielrenners die klaar zijn voor de beklimming.
Laat ik het maar voorzichtig zeggen, de muziek op de LP is niet echt mijn glaasje prik. Maar vreemd genoeg staat er één nummer op dat me wel kan bekoren. Halverwege het deuntje dat klinkt als een gezellig volkswijsje stopt de muziek en beginnen een paar mannenstemmen druk met elkaar te praten. Ik kan er geen woord van verstaan maar het is intrigerend. Hebben ze ruzie omdat ze het accordeonspel van Jean ook beu zijn of zijn het de wielrenners van de foto die onderhand wel eens verder willen omdat ze de Monédières nog moeten beklimmen? Wie het wel verstaat mag het zeggen maar waarschijnlijk is de werkelijkheid lang niet zo leuk...