Pretparken

Bokito zit weer veilig in zijn hok en de Python in De Efteling rijdt weer trouw zijn rondjes alsof er zich nooit problemen hebben voorgedaan. In mijn platenkast kwam ik een singletje van de De Efteling tegen dat stamt uit de tijd dat de grootste attraktie in het pretpark nog Holle Bolle Gijs was. Daarin kom je alleen maar vast te zitten als je je net door Gijs verorberde afval uit zijn keel probeert te vissen. Dat wil ik trouwens niemand aanraden om te doen.

Op het Efteling grammofoonplaatje staat een hoorspelachtige rondleiding met échte geluiden uit het park. Dat klopt grotendeels ook wel maar de papegaai die alles wat je zegt versneld herhaalt klinkt nu ineens heel anders! Het irritante beest geeft hier een nogal bijdehand antwoord zoals ik hem dat in de Efteling nooit heb horen doen...
Van Diergaarde Blijdorp, waar Bokito verblijft, heb ik helaas geen singletje of LP in huis maar dat gemis wordt ruimschoots goed gemaakt door een flexisingletje mét boekje van Ouwehands Dierenpark. Het plaatje heet ‘De fijnste dag van het jaar’ maar ik twijfel welke dag daarmee bedoelt wordt. Ikzelf wordt altijd bevangen door een vlaag van lichte depressie als ik in een dierentuin rondloop. De dieren voor wie het dus eigenlijk elke dag ‘de fijnste van het jaar’ zou moeten zijn liggen als ik er ben altijd lusteloos in hun veel te kleine kooi voor zich uit te staren. Alleen wanneer een oppasser een homp vlees naar binnen gooit zijn de dieren bereid een rondje extra te lopen.
Het blijft een raar fenomeen zo’n pretpark. Vantevoren weet je al dat het allemaal nep is en toch laat je je iedere keer weer verleiden om er heen te gaan. Dat is in mijn geval dan goed vergelijkbaar met het kopen van LP’s en singles. Van veel van mijn aankopen weet ik bij de kassa al dat het bij thuiskomst een teleurstelling wordt en toch sta ik iedere keer weer opgewonden naar mijn geld te zoeken.
De mooiste plaat uit mijn kast waarvan alleen de hoes iets met pret- of dierenparken te maken heeft is de LP ‘Raampjes dicht, oren open’ van De Marjando’s. Op de foto, die in Burgers Dierenpark is gemaakt, zien we de Marjando’s in een auto zitten met, geheel in tegenspraak met de titel van de plaat, de ramen open!
Naast de wagen, die ook nog een lekke band lijkt te hebben, maar dat kan mijn verbeelding zijn, zien we een leeuwenpaar ongeïntereseerd de andere kant opkijken.
De jongste van de Marjando’s heeft weliswaar een geweer in zijn handen waarmee hij op één van de leeuwen richt maar als hij net zo goed kan schieten als muziek maken geef ik hem weinig overlevingskansen. Eigenlijk vind ik alles mooi aan de Marjando’s behalve hun muziek. Het is geheel instrumentaal en lijkt uit één zielig orgeltje te komen in plaats van een viermansorkest. Maar die hoes maakt alles goed en ik ben zelfs bereid geweest om voor deze rubriek de hele plaat af te speuren op zoek naar één acceptabel nummer om te digitaliseren. U ziet het, ook ik ben de kwaadste niet en hopelijk kunnen we dat van Bokito ook blijven zeggen…