Ons bedreigde miljeu

Voor als u het nog niet wist, of het allemaal allang weer vergeten bent, zeg ik het nog maar even: dinsdag was het Earth Day, ofwel in goed nederlands ‘dag van de aarde’. Op de site van de Earthday Association Nederland omschrijven ze de dag als volgt: “In een woelige wereld vol onzekerheid over de toekomst verlangen mensen naar positieve impulsen. De Dag van de Aarde of Earth Day is zo’n impuls”.

De enige positieve impuls waar ik naar verlangde afgelopen dinsdagmorgen was een sterke bak koffie maar dat heb ik eigenlijk iedere ochtend dus dat is geen nieuws. Ik ga altijd op de fiets naar mijn werk dus de auto kon ik niet laten staan om mijn persoonlijke bijdrage te leveren aan een beter milieu. Daarom ben ik ‘s avonds maar weer in mijn platenkast gedoken om via deze rubriek mijn steentje bij te dragen aan de bescherming van moeder aarde. En gelukkig kan ik u hier nu een aantal singletjes laten horen die u ervan moeten overtuigen een beetje zuiniger op onze aardbol te worden, want – om maar eens de titel van een van de liedjes op die singles aan te halen – ’t is wat, met die milieuverontvuiling.

Het plaatje is van Duo de Pelikaan en stamt uit de tijd dat zure regen nog een hot item was, net zo hot als nu de opwarming van de aarde. En oudere lezers onder ons zullen kunnen beamen dat we sindsdien nooit meer iets over zure regen gehoord hebben. Alle heisa ten spijt, we leven nog steeds, de aarde draait nog rond en we kunnen nog steeds twee keer per jaar (met het vliegtuig) op vakantie. Niet dat ik me nooit druk maak of zo, maar als ineens iedereen begint te schreeuwen dat we naar de sodemieter gaan, bekruipt mij juist het gevoel dat het allemaal wel mee zal vallen. Het voordeel van die ‘milieuvriendelijke’ singletjes in mijn platenkast is natuurlijk ook dat je beseft dat het einde van de wereld al vaker voorspeld is en dat het tot nu toe allemaal loos alarm was. Bij Duo de Pelikaan ligt het er trouwens duimendik bovenop dat het allemaal niet zo serieus genomen moet worden. En datzelfde geldt ook voor de groep Doe WatDoe Maar liedje 32 Jaar komen aanzetten. Op het hoesje wordt nog wel de Brabantse Milieufederatie bedankt maar dat was misschien meer een formaliteit.

En dát geldt dan waarschijnlijk ook weer voor Kamahl met zijn plaatje ‘Save the oceans of the world’ waarvan een deel van de opbrengst naar het Wereld Natuurfonds is gegaan.
Zijn eerste singletje voor het Wereld Natuur Fonds, The elephant song’, was een grote hit en de zanger met zijn ‘donkerbruine en warme stemgeluid’ moet gedacht hebben dat succes te kunnen prolongeren door er nog zo’n verantwoord plaatje tegenaan te gooien. Of ze er bij het Wereldnatuur Fonds ook echt rijker van zijn geworden waag ik te betwijfelen.

Het meest bijzondere ‘milieuplaatje’ komt van de grootste producent van (reclame)flexisingletjes, de firma Sonopresse uit Rotterdam, die begin jaren zeventig met een ‘speciale, uit grote bezorgdheid ontstane uitgave’ op de proppen kwam. Onder de titel ‘Ons bedreigde miljeu’ – let op de hippe spelling – laten de makers een hele riedel deskundigen opdraven die ons vertellen dat we, als we zo doorgaan, allemaal binnen de korstse keren naar de barbiesjes zijn. Inmiddels zijn we ruim vijfendertig jaar verder en zit ik hier een stukje te schrijven voor een medium waarvan men in de jaren zeventig alleen nog maar kon dromen. En terwijl u nu naar de geluidsfragmenten luistert, breng ik mijn lege flessen naar de glasbak en zet het oud papier op straat.