Tegenwoordig met alle digitale technieken kun je nog een hoop verhullen maar in het tijdperk van vinyl was dat een stuk moeilijker. Ik kan het weten want ik heb een aantal singletjes in mijn platenkast die bewijzen dat goed personeel niet noodzakelijjkerwijs ook goed kan zingen. Maar niet alleen pensioengerechtigden werden met de muzikale talenten van het overige personeel geconfronteerd. Blijkbaar dacht men klanten, relaties, vrienden of familieleden ook te moeten verrassen met zelfgezongen melodieën.
Waar die drang naar het opnemen van een plaatje vandaan komt mag Joost weten want veel tijd en moeite werd er duidelijk niet gestoken in het ontwikkelen van enige muzikaliteit. Eén van de singletjes komt notabene van het personeel van een platenmaatschappij maar dat betekent niet dat ze de kennis die ze ongetwijfeld in huis hadden, gebruikt hebben bij het afscheidslied van Jan Assman. De zangeres weet het nummer te veranderen in een genante en pijnlijke luisterervaring en ze moeten meneer Assman dan ook gehaat hebben en hem een trap na hebben willen geven voor alle jaren dat hij hún leven terroriseerde!
Maar dat het soms, na vele jaren, hilarische muziek heeft opgeleverd moge duidelijk zijn. Zeker in deze tijd van ‘Idols’ en ‘So you wanna be a popstar’ is het mooi om even terug te blikken en te zien (maar vooral te horen) dat het vroeger allemaal niet veel beter was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten