Stoffen plaatjes

Laatst vond ik op een rommelmarkt twee plaatjes waarvan ik het bestaan niet kende. Het waren transparante flexi singles geplakt op stof. In mijn verzameling heb ik natuurlijk wel de ‘gewone’ flexi’s zoals iedereen ze nog wel kent van Reader’s Digest en de gratis proefplaatjes bij tijdschriften. Maar ik had ze nog nooit eerder in deze vorm gezien.
 
Nadat ik de verkoper huilend van geluk had omhelst snelde ik mij naar huis om mijn nieuwe aankopen te beluisteren. Eigenlijk weet je vantevoren altijd al dat wat je te horen krijgt een teleurstellende ervaring wordt, maar toch blijf je ergens nog wat hoop koesteren. Bovendien was mijn honger naar iets curieus al voldoende gestild door de plaatjes zelf. En inderdaad was hetgeen ik te horen kreeg, marsmuziek, niet iets waar ik mijn schoonmoeder voor wilde gaan wakker bellen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat er maar bar weinig in mijn platenkast staat waar überhaupt iemand voor wakker gemaakt zou willen worden. Vreemd genoeg slaat mijn fantasie altijd op hol als ik dit soort singletjes tegenkom. Ik kan de verleiding niet weerstaan om geld te betalen voor iets waar niemand in mijn omgeving ook maar enige waarde in lijkt te ontdekken. De lol zit hem waarschijnlijk in het feit dat je een heel verhaal kunt fantaseren bij hetgeen je in handen hebt. Mijn volledig op fictie gebaseerde theorie bij deze twee stoffen singles is dat ze deel uitmaakten van een hele serie en bedoeld waren als servetje bij de feestmaaltijd die padvinders kregen aangeboden als afsluiting van een weekje vakantie in de Oostenrijkse Bergen. Een jaartal ontbreekt maar ik vermoed dat er ergens in de jaren vijftig of zestig een scout moet zijn geweest die aanvoelde dat hij iets bijzonders in handen had waar mensen in een volgende eeuw geld voor zouden willen neertellen. En ik ben hem nog altijd dankbaar dat hij er destijds niet zijn mond aan heeft afgeveegd. Mocht de onbekende padvinder nog in leven zijn dan hoor ik graag zijn verhaal.